al het ek hoe baie in die einder van die wit bladsy gestaar
tref die wit my elke keer van 'n ander hoek en skerpte in my oog
my mond trek op 'n effense effe glimlag
net soos 'n bottende blombloeisel wat nou pas
die oopte om haar voel
en haar blare stadig begin inspan vir die nuwe seisoen
so hang my lippe aan die takke van afwagting
stadig-stadig ontkrul my styfgespande lippe en keel
laat vaar die stugheid wat die verkoue oor my gemoed en borskas geblaas het
ontknoop die verstarring van aftakeling
ek hoor weer die eggo's tussen my spiere
blydskap begin lek aan my wenkbroue
hierdie gedig hou my nederig
ek gaan nie te gou op en af spring van jolyt
laat die bors kop siel en lyf ordentlik weer saam inkliek
die vers flikker saggies in afwagting...