i refuse

i refuse to write pale-skin poetry

i refuse to write pretend poetry

i refuse to write pity poetry

i refuse to write pastime poetry

titelloos

                vir Kim

ek hardloop uit kos

idees en 

geld uit

ek moet iets eet vanaand

my hand tas na

die blikkie gerookte mossels 

die eet 

daarvan 

is 'n siellose daad

hoe graag wil ek net aansit by 

een van jou borde kos 

vanaand

kos uit jou tuin

voorberei met jou hande

voorgesit met jou liefde

Her Dedication Made Quite a Sensation

I once knew a girl who chose the year Twenty-Twenty-One
to play piano concerts and have some musical fun
- it was a time in the world when morale was falling apart -
but in her music this bright-eyed Bridget took heart

She gave it her all, she gave it her best
she stayed focused on the path of her quest
And to give her practice and technique more certainty
she enrolled for lessons at the Rhodes University!

My mouth stood agape
as her repertoire took shape
She had many pieces up her sleeve
from a Bach gigue to a Chopin waltz – can you believe?!

Now see, her dedication
made quite a sensation
Playing concerts are like pulling off a stunt without a stunt-double
- there’s really no danger or trouble, only knees and nerves that go awobble

Before I faint from this overwhelming feeling of Awe and Wow
I call the Pianist of the Moment to take a bow
Bridget Darling, Bridget Dear
You have gracefully conquered the year

The bottom line is to remember this –
When with music you conspire
in your heart will always burn a vivacious fire!

where is your breath now?

think of it:
every human action or thought

happens on either the inbreath 

or the outbreath

only these two

but oh what a variety of qualities they can be:

long short shallow deep 

joyous stressed focused unfocused

dazzled frazzled curious shy 

despairing lyrical scared sacred 

confused or lucid 

how is your breath now?

Luister

die son sak silwer oor die oseaan by Grotto strand in Hermanus

daar is twee klein walvisse wat na-aan 

die eerste golwe hulle lywe uitsteek

die hele middag is hulle daar

ek loop na die water

ek is die enigste mens op die strand

ek het nie my bikini by my

ek trek my rok oor my kop

kaal loop ek reguit die golwe in

soos dit hoort

(hoe wonderlik dat 'n walvis nie hoef te verduidelik

dat hy nie klere hoef aan te trek nie)

met arms uitgestrek

my rug en kop fier en regop

voel asof ek na die binnekamer van my voorouers loop

ek kan nie my gewone onderwatergille gee nie

ek wil nie die walvisse wegskrik nie

met my kop onder die water kreun en grom ek saggies

 - ek glo vas hulle hoor my en dat hulle terug gesels

dit is net ek wat nie die ore het nie - 

ek kreun vir hulle die gedig van my dansende bene

ek skop vurig met my voete

stuur ek helder seine van my lewenslus

en my rede vir leef die diepsee in

skielik raak ek stil

ek probeer my seine terugsluk

ek is 'n mens wat deel is van die kak aanjaag en injaag die see in

ek is jammer Walvis vir die Mense wie ons is

kom ons bly stil en luister...

Mamela uLwandle 

Luister na die Oseaan

Mamela Umnenga 

Luister na die Walvis

unfurling of the heart

we might not understand all poetry

but we recognise a sublimity

a humanity

a muscular metaphorality

that unfurls our hearts

into resplendently rhyming astrality

die dreuning

die anglegrinders by die construction site dreun

die juno kaksuigtrok dreun

die generator by die bure dreun

die kreepy krauly dreun

die yskas dreun

die see se getye dreun

ek gaan lê in die bad 

sit my kop onder die water

net my mond wat uitsteek

en ek inkanteer een lang dik ohm 

om al die dreuning in die wêreld te vermom

ek dans

ek dans te midde van die beperkinge wat ek in my lyf voel

ek dans te midde van my hart wat wil breek in 'n lompe sprong
ek dans al dam die trane op in my oë oorlat 

die dans-opleiding verby my gegaan het

ek dans teen my onvolmaaktheid in

ek dans my verstrakte longe en ribbes los van die jarelange hoesery

ek dans omdat dit my menswees sonder fieterjasies uitbeeld

ek dans omdat dit my onbeskaafd beskaafd laat inpas in die wêreld

ek dans omdat dit my gees op haar vryste vry laat voel te midde van 

die verwarreling van die vertwyfeling

ek dans omdat dit my reguitste reguit pad is na my siel

i dance

i dance regardless of the limitations in my body
i dance regardless of my heart breaking because of an awkward leap
i dance regardless of the tears that well up in my eyes because
of the dance training that passed me by
i dance against my imperfections
i dance to release my strained lungs and ribs from yearslong of coughing
i dance because it reveals my essence
i dance because it makes me fit into the world in an unrefined refined way
i dance because it makes me feel at my freest free amidst
the confusion of the despairing doubt
i dance because it is the straightest straight path to my soul

the irrepressible cyclones

oh how i love the dance of words in my jowls

what is spoken word

but a rhythmical beating of the tongue

against the drum of the palate and the lips

surges of air that thrill the throat into resonance

the revelation of poetry happens in pulsations as 

the meaning unfolds like your heartbeat climbing 

over the spine of mountain

it is through rhythmical thinking that we reach 

the radiant meaning of a deeper sense 

that churns the irrepressible cyclones of poetica

in plaas van

in plaas van die muse

kom land die somer-vlieë op my papier

surrender

i surrender my body, my tongue
my spirit to 

the full, complete and

proud artistry

of being

dieselfde ou deuntjie

kan ek kom skuiling soek

in die helder donkerte van die gedig?

ek het geen koplamp, kerse, maan of sterlig nodig

om my weg te sien 

agge nee!! verval sy alweer in die ars poetica-groef?!

is digkuns 

waarlik digkuns

as die digter óór die digkuns dig?

'n diepe wroeging oor hoe en waarom 

die digkuns spruit

wee, o wee, dieselfde ou deuntjie van

die self-reflekterende gedig:

alweer die arse poetica wat

in sy eie hol op kyk

en wonder vanwaar kom

al die kak vandaan?

nooit ooit

moet nooit

 ooit

  die gedig soos

   'n mannekyn laat voel nie

gee hom 'n hart òf  

       'n glimlag òf 

          'n traan

seën die lyf

      is dit balans wat die dans laat gebeur,

      of van balans af?

            - Charl Pierre Naudé (uit Klassieke tweespraak)

die dans sypel uit my selfs 

voordat ek 'n voet neersit

seën die lyf wat
die dans met gebalanseerde onbalans deur
die are van die siel pomp

bless the body

       is it balance that makes the dance happen,

       or off-balance?

          - Charl Pierre Naudé (from Klassieke tweespraak)

the dance seeps from me even

before i have put down a foot

bless the body that

pumps the dance with balanced imbalance through 

the veins of the soul

vermom

ek vermom my woorde in plegtige fieterjasies
probeer so pligsgetrou om hulle kwesbaarheid in parentese te plaas

ek wens daar was meer skoorsoekers wat hulle neuse
kom indruk in my digkuns en die skoor uit my verse snuffel

voetsole en voetsiele

hoe mal is ek oor die gevoel in my voete

as hulle hulle staan so ferm staan

so diep in hulle spoor trap

my gunsteling oomblik is wanneer ek

iewers deur die loop van die dag

so spontaan en onverwags tot 

stilstand kom op die bol van een voet

en met 'n veerkragtige vonk fokus

al my lewensenergie in my voetsool

ek weet sonder twyfel my siel 

loop in en uit by my voete

inglip

al die jye dans met al jou gesigte voor my

die lig die skaduwees 

die hoeke van die water

die dag se gees 

die lug se reuk

die blomme se stemme 

die hare se val

die emosies verborge agter ons warm gewillige organe

vul in die gapings wat altyd wil inglip tussen die liefde

Escher tuimel in die digtersharte

ek wil 'n gedig skryf 

wat soos Escher

jou kop en lyf laat dryf 

op met die trappe af

wanneer jy dink jy rym na regs 

gooi hy jou radar na 

links

jy dink jy het gaan visvang

en nou sit daar 'n voël in jou net

die dubbeldwarsterugspieëling van metafore

die interweef van dimensies

kruisbestuif die oorvleueling van persepsies

en soek nie om die positiewe van die negatiewe te onderskei

hulle is gesmelt in dieselfde gesig van die munt

'n gedig met geen begin of einde

'n oneindigende verdraaiing en intolling van 

'n duisend digtersharte  

wat jou dieper en vlakker 

verder en nader bring aan die perspektief

jy bly jou inasem uitasem 

terwyl jou vryheid verstrengel lê in 

die labirintynse arms van hierdie vers

vloeibare naelstringe

dit is asof die seegolwe hier by loverscove in hermanus
voller lewendiger ontstuimiger is -
grootse woelende borste
van ‘n melkdraende mamma

ek spring al skreeuend
teen die golwe op
lag duik rys buite myself

o see, jou wonderlike ding!
wanneer jy my so uitstoot oor die strand
laat jy my eers vir ‘n oomblik uitstyg met jou golwe
oooooh al hierdie vloeibare naelstringe
wat my aan die aarde
die oseaan
en myself
laat behoort!

ek sprei my hande oop

ek sprei my hande oop

gereed vir die magtige vers

om op my palms te land

                   onthou jy, ek het dit al vantevore gedoen

geen papier of skerm het ek nodig 

om my woord mee vas te vang

slegs die holtes van my hande - 

daar is genoeg lêplek 

geen helder lig wat my woorde sal verblind

geen hoekige snydende papierkante 

net my vlesige gloeiende hande

wat te bly raak wanneer die poësie 

binne hulle gebore word

dankie

ek wil vir die oomblik dankie sê aan my wil

sy wat my pendulum soos wind oor die vlaktes

my wil wat wilsmoedig 

die spiere van my metafore 

styfspan in die vaartbelynde naelloop na 

die rymende hart van my vers-sotlikheid

pouse

kan ek nie net 'n stil digkuns skryf nie?

geen woord
geen klank geen kreun

geen hyg geen sug

geen asemsnak

geen angstigheid om by die punt uit te kom

digkuns wat doodeenvoudig

niks sê nie

dít sal baanbrekend wees

geen afmeting van of 

aanvoeling vir pouses tussen raserige woorde

net een groot pouse moet die gedig wees

ek sal baie van hulle skryf!

soos 'n hond

ek wil soos 'n lieftallige hond
aan almal se voete en bene snuffel

hier en daar opspring en gesigte uitbundig natlek

dan met my vier lawwe pote 

wil ek rats en verspot in 

skietende sirkels rondpyl van ekstase

gras blomme potte tafels katte stoele laat spaander die lug in

en dan salig en tevrede by jou voete neerval

hoekom is rare en ware digkuns so glibberig en ontwykend?

ek gaan kniel by die orakel van stilte
daar sal ek die antwoord kry

volmaan en vyeboom

ek skryf my verspotheid weg
ek skryf my vertwyfeling weg

ek skryf my onvanpaslikheid weg

ek gaan lê onder die vol maan

tiep my kop onderstebo

sodat ek die reuse vyeboom

met sy wortelbene in die lug sien tol

met die omtalie

hop die maan tot op my neus

my bonsende hart verstil

my tong lê laag in my mond

my oë rol agteroor

kom slaap 

kom sluimer diep in 

my maagwand vanaand

gretig

in mcgregor brand die digters 

se harte en tonge
soos kerse vanaand

so gretig om lig 

in die luisteraars

se ore

te kabbel

lemoensonne

sodra ek die drie druppels lemoen-olie

in die diffuser gooi en die aan-knoppie druk

word die wêreld 'n salige plek

ek teug die sagte soet wolke diep deur my neusgate

ek wikkel my lyf met ekstra genoegdoening diep in my kombers

die geluksaligheid begin skyn soos lemoensonne in my drome

afbeen-kwikstertjie

die afbeen-kwikstertjie

straal baie meer poëtika 

uit in die wêreld 

as ek

wat ek sien

wat ek sien wanneer
ek dink aan my digterlike beperkinge:

1. katarakte

2. straitjacket

3. Titus Andronicus se dogter Lavinia

4. 'n huilende meer

5. traanlose huil

6. hardlywigheid

7. verstikkende pen

8. gat in my keel

9. amputasies

10.  muggies om 'n karkas

11. verbrande fynbos

raining

it is raining in sandbaai

i watch how the raindrops 

glide down my bedroom window

oh how i desire to surrender and

fall untamed 

like the rain

wens-fontein

twee verwaarloosde seuntjies lê plat op hulle mae
op die rand van die walvisstertfontein

in die ou hawe van hermanus

hulle arms lank uitgestrek na 

die bodem van die fontein

hulle wange trek skeef soos wat hulle

tuur en mik met gretige vingers na die paar 

sente wat daar onder lê

ek loop nader 

nuuskierig om te sien hoe baie hulle al uitgedelf het

ek sien net klomp brons munte

geen pakkie skyfies of peanuts kan mens daarmee koop

ek trek 'n R20 noot uit my beursie en gee dit vir hulle

hulle vat dit vol beloftes dat hulle dit tussen hulle sal deel

nie lank daarna gaan lê hulle weer plat op hulle mae

en duik die armpies deur die water

ah, 'n kind se wilskrag en toewyding as dit uit hulle eie lus kom!

hulle lyk so gelukkig daar met klere half-nat langs die fontein

die son vang die water en hulle tande

weerkaats die wense van al die honger harte die lug in

sus

sus my nek
sus my asem

sus my frons

sus my spiere

sus my hart

sus my kop

ek kom lê in die hangmat van my gedig

en sus my hele menswees

in die soele ritmika

wat koel winde om my wiegende ledemate vleg

daarom is ek

wat sal gebeur wanneer ek nie meer water

met my vel of tong kan voel nie?

as ek eendag wakker word en my sin van water-sensasie

het oornag verdwyn?

dit is lewe se grootste gedig - 

water

en die aanraking 

insyfering 

indompeling 

daarvan

ons moet descartes ietwat aanpas:

ek voel water 

daarom

is ek

die kwikstertjie

die kwikstertjie kom deur die koffiewinkel gepyl
hy weet presies hoe om
om die stoele, rakke en menskoppe te navigeer

soos wat die kafee leër word

vlieg hy weer na binne en trippel

met 'n ratse self-vertroue oor die vloer

pik al agter die krummels aan

sy lewenshouding soveel aantrekliker 

as meeste mense bukkend oor 

hulle fone en koffiekoppies

net een asem oor

die strewe dat 

my asem
my musiek 

my drome 

my soene

my spronge

my aanraking

my digkuns 

my danse

my gille 

my liefde

my gesprekke
in een helse molto legato lyn uit my liggaam peul

en alle lirisisme oortref

soos 'n sanger met nog so baie melodieë 

wat wagstaan in the wings

maar net een asem oor het

ek is lief vir my vrede

sagte kapok val in my kop

soos ek hierdie vredigheid koester

gee my eerder polyfilla

dit is nou een ding wat my irriteer:

wanneer iemand vir my uit die bloute die teksboodskap stuur:
Hi Lara, how are you?

en niks anders

dit is een van die luiste vrae onder die son

ek sal nooit hierdie woorde vir iemand stuur op teks

as ek waarlik belangstel 

sal ek my verbale konneksie meer aanvul

sê iets meer van jou nuuskierigheid of belangstelling in my welstand

of bel my eerder dat ek ten minste jou stem kan hoor!

ek voel gedegradeer om myself te verknoei in die oorweging 

om die vraag te antwoord of nie

ek weet van vandag af sonder twyfel

ek antwoord nie hierdie teksboodskap-vraag nie 

gee my eerder polyfilla

om die stil gate te stop

en nie so 'n vraag  nie!

so nou weet julle:

moenie hierdie onkreatiewe, kort-af vraag vra op teks nie

ek glo dit kom van 'n gevoel van omgee

maar wys my dan dat jy my menswees, insig, my diepheid hoër ag

and give me more!!

gulhartig

tussen die hartkloppings

beur daar 'n gedig deur

die senuwees staan orent

en kloof middeldeur my murg

om die weg te baan

vir Lara se verse

die blomme trompetter

die voëls kwetter

my maag my hart 

my tong my hande my keel

my oë my wangbene

my siel bly honger

kom digkuns

groei en sprei julle blare

gulhartig oor 

my aarde

gee helder nuwe suurstof

vir my honger longe

dit is hoe ek kies

o oktober jou mooiste ding!
ek gly diep binne jou murg

daar waar die werwels van lente spruit

ek sny my hande diep in jou lieste

en ruik die beurende vrugbaarheid

die oseaan is koel marmer vandag

ek dans oor die strandpaaie

met hande wat soos wisterias blom

die digkuns rinkink al agter my aan 

vir 'n verandering is ek voor die digkuns die pad af

my tone proe die verslustige velde

lank voordat hulle in woorde ontkiem

dit is hoe ek kies om hierdie dae te leef:

duikend in elke nuwe nou

die ekheid is 'n fenominale vryheid

die rigiditeit van die rasionaliteit:

alewig dink en blokkig
in reghoekige begrip konstrueer
die begeerte brand kwaai
om onlogies, grensloos en koploos met
die digtatorika te toor

moet ek die anatomie van skedels en
atome ken om waardigheid aan
die skeppingsdaad te gee?

sekerlik kan my instinktiewe verbeelding
'n rol speel in die uitsnuffel van
poëtiese waarhede

'n goeie begrip het 'n halwe woord nodig

die ekheid is 'n fenominale vryheid
wat so mobiel allerhande jye kan ontmoet
almiskie! ek gaan hierdie ek
omdolwe en opklits
sodat ek soveel moontlike essensies uit
my ekheid kan distilleer
soveel potensiaal wat nie kan wag om
die ek verder en dieper
die ek-splorasie in te stuur nie

aloe

     for Kim

my heart

is a flowering aloe

growing

tall and regal

under

the sun

of

your love

velvet confusion

This is a poem I originally wrote in Afrikaans in September of 2019. I really love this poem, and felt the need to translate it here.

(Original Afrikaans poem here)

she and her rebellious ribs come lie
under the sweet clement green of the trees
her legs thunder with the relief to be free from chair
her agh-shame-arms just want to sink
into the muscular syntaxis of summer
her wait-a-bit cheeks blush from

the glee in her imagination
her pregnant thumbs can not wait
to bear praise songs over his skin

through the violentless curtains
he sees her groundbreaking breasts
he raises his insane eyebrows
and stands tightly against the cool malva pudding walls

he stumbles towards her
but the table-corners
and cunning dust balls trip him
he keeps peering outside where
the bleeding balloons just do not want to clot
the sky breaks out in pleading purple bruises

the only thing that will save her
is a pyromaniacal pacemaker
maybe then he will start to believe in her heart again

she sees the gloomy guinea fowl
running over the gasping highway
the migrating marionettes do not know where to!
everything feels like velvet confusion

spine-chilling fricatives slip from her mouth

her moody bum eventually gets her sit
as the daring clouds
sail into the reckless darkness

she climbs into the rippling candlelight
and unfolds her words one by one
over the apricot-coloured paper

jy vra wat is my geloof

my geloof is my dissipline wat 

my sielkunde my talent
my lyf my kop 

ondersteun versterk en onderhou

my geloof is my lyf

my tong

my slaap

my vingers

my dans

my musiek

die wêreld se musiek

my digkuns

die wêreld se digkuns

my geloof is my oë

my estetika

my ritme

my kindness

ander se kindness

my lus

my lewenslus

my energie

my vonk

my nuuskierigheid

my ervaring

my herinneringe

my onskuld

my geloof is die natuur en die elemente wat

my lyf bly aantrek om lewendig

en uitbundig te oorleef

Stanford haiku

die gaap skuif uit die lyf
bene buig neer in moegte
more-son loer in


koue Stanford lug
voete draf oor die nat gras
harte klop vinnig


blou pen in die hand
blou rivier oor die papier
skadu steel die lig


duiwe en kinders
keelklanke roer die blou lug
my keel bly toe


klein dorpie stilte
kar jaag verby die vrede
my oë volg sy stof

poppie in my hand
die duim kry groot gly-plesier
my gemoed-salfie

ek haal diep asem
met polsende lugpype
vul die longkamers

pendoppie in mond
lippe dink wat om te skryf
spoeg skyn in die son

kussing sus die oor
hare tuimel in vryheid
die gesig gee oor

Ontmoeting tussen foto en gedig

die seisoene

skil

die dae

kalm

een vir

een

van die rame

van

vensters

diep in

die binnenste ruimte

van die hart

trek die uitmergeling

die ootmoed

die verleentheid

die spyt

die weemoed

die verlange

vlak op

die buitenste ruim

van die vel

bly

die

son

skyn

sy regopstaan

in stukke

opgekap

mannekyn

waaragtig nie ‘n harlekyn of vrouekyn

maar inder-woord

‘n mannekyn!

wil die man-heid 

selfs op bloed-en-koplose pop

sy stempel plak!? 

uit gritserigheid

word die

vertederende

vreedsaamheid

van slaap 

gegiet

***

fotos geneem op die Goodwin plaas, Lidgetton, Midlands van KwaZulu-Natal

niks is dringend

as jy besef 

niks is waarlik dringend

dan het jy vrede gevind

alles gebeur in hulle eie goeie tyd

wanneer jy die intuitiewe tydsberekening vertrou

dan begin die klok volgens

die wyser van jou hart te loop

niks 

is 

dringend

alles val 

vanself

in plek

daar is jou asem

      vir Kim

ek voel jou asem dartel
uit die gleuwe tussen my klavier se 

swart en wit klawers

soos vlerke fladder jou asem

tussendeur my vingers

selfs deur die stadigste melodie

daar is jou asem

gereed om nes te maak in

die oopgestrekte webbe van my vingers

ek buig af totdat my neus amper

die klawers raak

ek laat jou koel asem

my op my lippe kielie

ek rus my kop teen die klavier se deksel

ek glimlag groot

want ek het nou net jou 

hele asem deur my mond ingesuig

nou is ek reg om Granados te speel

***

Kim's answer:

I will change my peachy colour
To black and white
Mould my rounded form
To hard rectangular keys
Turn my gut into a wooden chamber
My bones and sinews
Will become a metal frame and fine steel strings…
And when your fingers play me
Rhythm of my heart
Resounding in my mind,
I believe I will know your very soul
And for a time
We will be one.

hoekom so onmooi?!

hoekom is so baie digkuns so obskuur
so onverstaanbaar
so onpylbaar 

so woordeliks
so kultureel-verwysend
so mite-deurdrenk

so metafories-insinkend

en net plein onmooi?!

lesers het tog oë

lesers het tog harte

skryf dat hulle sal naderkom

skryf dat hulle hulle warm hande oor hulle oë sal vou

en die ware bewondering

van die digkuns deur hulle ooglede sal voel brand

geen leerskool of akademie

het die resep vir die digterstaal

kultuur hou nie al die sleutels van 

die digterslewe nie

ware stroping van onnodighede

bly griffel in die ritmiek van die letters

kry my vredigheid in my kreatiwiteit

sif deur die cover-ups

die twyfelagtighede

die onbetroubaarhede

die sussing

die luiheid

die geraas

die informasie

die vergelykings

die verskonings 

die gewoontes

skryf dit alles weg

breek deur die skanse na

die digterlike lug

laat my hele lyf sink in die diep kern van die woord

'n ware stroping van onnodighede

om reguit by die digterlike punt uit te kom

my kop draai al 

om die soete dronke herinneringe van

vrye vreugdes en nuwe ontdekkinge

ek het so 'n opgewonde hart wat meer en meer bly-wees wil ken

as my hart hierdie een papier is 

wat sal ek daarop skryf vir mense om te lees?

nog mens nog vlam

ek sien die mense wie verby my loop
en bewonder elkeen se hier-wees

hulle het glip gly stik crash bang

val huil vuur virus 

water mes gif van die aanvallende lewe oorleef

om hier te staan

nog mens

nog vlam

teen die inhokking

deesdae voel ek so kloustrofobies 

met 'n boek of foon voor my oë

ja, die twee dinge sluit wêrelde oop

maar as ek net begin dink aan die fisiese spasie

wat 'n foon en 'n boek inneem 

- so min, so klein -

ironies hoe sulke klein objekte 

 - wat ek sonder sweet of moeite

tussen my vingers fliek -

my sig en brein so kan kolonialiseer

ek wil dan

 - sonder doekies omdraai of fokken beskaafde eufemismes gebruik - 

KOTS!

dis waarlik 'n fisiese reaksie

tussen my oë, kop en maag

gee my die oop, uitspanselende landskap

die stuwende lewendige oseaan

die wonder perkeloosheid van my verbeelding

dit alles is medisyne teen die inhokking

die inhegtenisneming van my oë

maar die honger bly

ons sit almal vasgenael aan

ons fone

bukkend-desperaat opsoek na

die antwoord

honger vir heling 

vir samestemming

'n bevestiging

'n vonk

'n deurbraak

wêreldvrede

hongersnoodverligting

maar die honger bly

honger

honger

    honger

one breath

with one breath

i blow the universe from my mouth

i step on the accelerator of my tongue

rev so that the smoke peels from my ears!

haiku

ek skryf die vrees weg
in sewentien sillabes
haal ek weer asem

die see roep my hart

hy wil met haar speel vanaand

see, kom toor haar weg

wolmus op my kop

lê ek by die oop venster

wil die see insluk

blindelings skryf ek

tas met lompe vingers rond

wat vra die haiku?

ek gryp die pen styf

huiwer nie hierdie keer nie

die digkuns sal rys

die see ken ritme

die see is vol self-vertroue

laat ek in haar klim

sewentien polsslae

drup van my honger tong af

 - toe, lek vinnig op!

ek maak my oë toe

gedig rus op my gesig

voel die verse toor

pamperlang my tong

dan sal die woorde kom

bederf my dig-klier

kortpad na die hart

is die diep asem van rus:

die tevredenheid

'n hard-op gedagte

ek kan myself indink binne
die lyf van klip

maar kan klip homself indink binne

die lyf van Lara?

die lag

buite die grense van my kop

verby die bastion van my skedel

ander kant die filter van my vel

is 'n sosio-medies-politiese wêreld   

met so baie verbeeldingsryke kaalgatkonings

so veel blinde aasvoël-en-heyna aanhangers

en altyd die waarheidsoekende harlekyne

wat meer sukses het as die yogis

om lug in mense se longe te kry

dit is nie geld wat die wêreld tans red nie

dit is die lag

die janfiskaal

die janfiskaal bly loer deur 

die ruigtes van my verse totdat 

hy 'n paar onwaaksame krieke van 

my woorde plattrek

en hulle doodluiters oor

die doringdraad van 

my tong 

hang

soos camelias

ek wil skryf totdat die bloed uit 

my tong en vingerpunte loop

ja, laat dit so wees

vir 'n damn goeie vers

sal ek bereid wees om liters van my bloed te bloei

die bloed spruit soos camelias

uit die groeipunt van my tong

hoor die bloed eggo deur my verse

simfonies, blommerig en bloederig 

rys my siel in poëtiese ekstase

kamerade

ek laat my een oog toeval

en sit my vinger liggies op my oogbal

ek voel die ratse reaktiewe spierkragtigheid wat 

my oog heen en weer katrol

met my vinger in sagte aanraking met

die flinke oog-aksie

besef ek net meer hoe

hard die oog deur die dag EN die nag werk

hoe ver en fyn sy kan sien

ek hou my handpalms warm en 

saggies oor my twee oë

ek murmureer 'n innige dankie vir 

hierdie twee kamerade

wat so mooi na my kyk

versot

ek kan nie myself tot in soete ekstase lek nie
maar ek kan wel diep en eroties my digkuns inlek
en al haar donker holtes wakker en verruk lek

as ek eers ons verhouding op hierdie vlak gekry het

sal Digkuns my nooit verlaat nie

sy sal versot wees op my krullende krioelende tong!

rogbrood en lemoensap

                vir Kim

jou liefde is die sagte, koubare tekstuur
van jou handgemaakte rogbrood
jou omarming is die soete doop
van jou varsgeparsde winter-lemoensap

die nasmaak bly talm onder my verhemelte
as ek my laaste maal op aarde kan kies 

moet dit dít wees -
               jóú rogbrood en jóú lemoensap

die herinnering van ons liefde
plant ek soos ‘n veld vol rog in my hart
en die lemoene sal soos helder sonne
oor ons dorstige tonge skyn

ek sit onder ‘n geel kombers

ek sit onder ‘n geel kombers in
‘n kafee in Onrus met ‘n rustige hart
ek voel skielik so trots op myself dat
ek myself aan die lewe kon hou tot hier
ek is nog nie omgery deur ‘n kar
geen wilde dier my in sy bek gekry
geen dodelike gif gesluk
geen moordenaar tot my slagaar aangetrek nie
geen water my verdrink nie
van geen van my hooggeklimde berge afgedonder nie

ek het in hierdie 41 jaar voluit geleef
sommige kere op die rant van risiko
en hier sit ek - lewendig - onder die geel kombers in
‘n kafee in Onrus met ‘n tevrede hart en dig daaroor

ek tel elke sekonde van my oorlewing
elke voeteval
elke oogwink
elke sprong
elke duik
elke struikel
elke sweetdruppel
elke lagbui
elke lied
elke uiting van liefde
elke gevoel van oorwinning
elke smelt in moedeloosheid
elke hoesbui
elke verte wat nader gekom het

suig

die seesussing suig my in soos

my asem my insuig na my dieper

beter self soos die digkuns my insuig

na die kern van die heelal soos die suikerbekkie

die nektar deur die erikas suig so suig

die papier aan hierdie pen om die woorde
soos moedersmelk uit die uiers van die 

sillabes te suig soos my fietswiele aan 

die klippe en grond suig om my regop

deur die fyn-trap-balans te hou

soos my tone aan die sand en see suig

om die omvangrykheid van die oseaan

deur my sole in te suig

soos my kop droom om aan 

jou lippe te suig dat ek al suigend

hoort aan die aarde aan die grond

aan myself aan jou aan die heelal

die poëtika van suig is 

dat suig nie ewig kan suig nie

aan suig kom daar 'n einde

maak die meeste van die suig

vir so lank daai suigkrag bly klou

verruk jouself aan die suig

hoe lekker om soms die see te vergeet

woorde val in skemering oor die blad
ek moet raai wat hulle sê en wil sê

hoor ek 'n dringende lyflose stem deur my ore dring

hoe lekker om soms die see te vergeet, te vermy

en die aand tien voor tien in die middel van hierdie gedig

wakker te word en skielik die see te hoor

asof vir die eerste keer

daai opwinding van nuwe ontdekking deur

die ore te voel bruis

dankie lyf

dankie sintuie

dankie psige

dat julle elke dag in staat is om te vernuwe 

en van vars en vooraf die lewenssmake te proe!

do you?

various considerations and questions in case of thinking about Love, God, Covid, Your President, Moral Code, Heart, Food, Genes, Art, High Standards, Money, Fame etc etc)

do you fear it?

do you dodge it?

do you walk carefully around it?

do you simply know it?

do you acknowledge it?

do you deny it?

do you get imprisoned by it?

do you defend it?

do you attack it?

do you bow to it?

do you honour ir?

do you question it?

do you answer it?

do you rise above it?

do you strengthen through it?

do you feel it?

do you dance with it?

do you allow it?

do you mock it?

do you believe it?

do you fight it?

do you accept it?

do you doubt it?

do you flow with it?

do you growl at it?

do you exchange it?

do you rename it?

do you unname it?

do you calumnize it?

do you slander it?

do you abba it?

do you laugh at it?

do you sleep on it?

vanaand

        Konsert op die Shigeru Kawai vleuel klavier,

        Tatham Art Gallery

        Pietermaritzburg

vanaand kom ons staan saam
binne die oseaniese uitspansel

van hierdie grootse instrument

kom ons gooi ons kwesbaarheid

ons vreugdes, ons vrese

ons drome, ons honger

in haar golwe

haar getye giet 

die frekwensies in heilige harmonieë

stralend uit vingers -

sagte skadu's ululeer 

oor die klaviatuur

my hart klop tennisballe in my keel

my hart klop tennisballe in my keel
so opgewonde is ek
om my digkuns te skryf

die warm intimiteit van ‘n gedig
wat op die diepste geankerde kern van my tong lê
daai diep wete en stuiptrekkende gevoel van die gedig
net voordat sy gebore word
verruil ek vir niks in die wêreld nie!

dit is wat 'n hart doen

dit is wat 'n hart doen
wat 'n roos doen

wat 'n vagina doen

wat 'n sampioen doen

wat 'n cumuluswolk doen

wat die getye doen

wat die jellievis doen

wat die dansende lyf doen

wat die iris in die oog doen

 - blommende bomontploffings

naaldekokers

        vir Kim

soos ‘n duisend naaldekokers
vlieg jou liefde oor
die meer van my hart

***

like a thousand dragonflies
your love flies over
the lake of my heart

soos 'n pomoloog

kan ek soos ‘n pomoloog
die groei en oes van my gedigte benader
ek wil net so graag hê my vrugtedigtebome
moet dik skaduwees oor die warm aarde gooi

ek kies woord

die woord of die nie-woord - 

dit is die keuse

ek kies woord

want woord is klank is golf 

is sussing is bedaring 

is baanbreker wat weet

hoe om brug te bou tot 

in die ordening van

die groot chaos

ek skryf in groen ink vanaand

'n week en 2 dae laas digterlik geskryf

kom ek kyk wat etter peul vloei

drup kook stroom 

kartel spat

val

stotter sikloon

gis stoot beur uit my uit

versag my voorkop

lei die senuwees weg van die hart

geen plooi 

geen spanning

geen senuwees

geen vrees 

selfs geen asemsnak of hartklop 

gaan in die pad staan tussen my en die digkuns

ek skryf in groen ink vanaand

want ek glo in die blare-groei

van my sillabes

dit is nie toevallig

Madame Poësie,
dit is nie toevallig dat 

jou Poesie sonder die umlaut

die ingang van die wêreld en

al sy wondere is nie!

O Poësie, 

Jy is my Poesie sonder die deelteken

die kolkgat van ekstase

die fluweelsikloon van verrukking

die peristaltiese kern van Kreatiewe Begeerte

ek wil liefde maak met my digkuns

ek soek digkuns wat my mond oopskeur
digkuns wat my tong ver verby 

haar verste grense laat strek

ek wil liefde maak met my digkuns

rol en stoot en hyg met haar

ek wil haar ekstase oral oor my laat smelt

druppend snakkend en gillend

o digkuns, my minnares my muse

my sappho 

my donker-oog-godin

my medusa

my kali

my llorona

jy sing die verlore siele weer terug

die heldere dieptes in!

soos sonneblomme

       vir Kim

my klein en gretige borste 

ryk uit na jou borskas 

soos sonneblomme
wat hulle pronkende gesigte na
die son draai

jy laat haar hart blom

     vir Kim

jy laat haar hart blom
in 'n duisend lighonger blare wat 

ver en hoog uitryk met 

hulle dansende en trillende skakerings

die dankbaarheid raak amper 

te veel vir haar kleine hartjie

dit sprei en fontein oor

die beperkinge van haar mond en vel in 

groot deininge van liefde

 - 'n liefde so diep en warm soos verborge lawa

mag haar liefde jou onderaardse aar vind

en haarself in jou onderaardse hart toespin

dop ek jou tong

       vir Kim

soos syerige pekanneute
dop ek jou tong
tussen my tande
en ontdek ek die hartstogtelike
grondstogtelike
boomstogtelike drif
van jou keel

jou borskas

        vir Kim

jou borskas is die perfekte houvas
soos 'n warm rotswand waarteen ek hoër en hoër uitklim

my hart spring met 'n swier uit my ribbes
en kom lê polsend teen jou bors

jou sternum smelt weg
my hart skop nes teen joune

in rooi, nat ekstase 

word ek 'n groot seilskip

      vir Kim

wanneer ek met jou liefde maak
rys my lyf op uit die harde hoekigheid van die bed
en word ek 'n groot seilskip
my sternum en ribbes waai oop
en bol soos groot wit seile
jy sprei soet en silwer al om my dye
soos die Atlantiese waters met sonsopkoms
my arms en hande is die mas wat in
die fluweel winde van jou liefde
ferm en swierig hoër en hoër uitstyg
en die son van jou oë

duik soos dolfyne in die golwe van my plesier

gedigte gaan haal asem uit my oë

my gedigte is fladderende skaduwees

wat uit my verwonderende skrywershand drup

***

my asem spiraal om my rugstring 

soos die feeskleurige linte om die Mei-paal

***

my oë rol ekstaties in hulle oogkaste

soos 'n rivier vasgetoor in koeëlronde maalgate

kyk wat doen ek met woord-kultus

is digkuns nie net 'n eggo-ende spoggery?
'n opstêrse aansittery?
'n grênd verbaal-argitektoniese showdown

om te wys hoe stewig die digter se woordkultus en 

kultuur in haar hart geplant is nie?

ek kan nie help om te dink dat dit meer kere 

'n luidkelige opswepery van stof en wind is

die lekkerste deel van die proses is om die aangepakte korrels metafore 

uit die hoeke van my oë te vryf

 - en nog lekkerder - om die aanpaksels van die vinger te lek 

en 'n paar knarsende byte te gee

en maag toe te sluk

of ver verby die horison te spoeg

wilsmoed en instink

haar bene bons in veerkragtigheid oor die aarde

haar gees is sigbaar in haar knieë

dans haar volborstige lus haar verby 

die grense van vel en been

soos sy spring peul vere uit haar porieë

soos sy kruip bloei bosse blare uit haar keel 

haar lyf skud met die instink van vlerke

haar siel sidder met die wilsmoed van boom

polsende melkweg

ek kou my woorde tot in 

krummelende kolletjies

ek span my kakebeen, keel en wange styf

en in een vaartbelynde stroom

spoeg ek my woorde 

dat dit pointillisties in die lug hang

so loop ek deur die dag - 

'n stralekrans van woordkolle wat

soos die polsende melkweg om my hang

it is not poetry

it is not poetry that climbs
the trees the rocks

it is these fierce hands that grip the elements

in survival lust

it is not poetry that opens the curtains to

the bright new day

it is these joyous hands that

invite the new light in

it is not poetry that cuts the vegetables

and stirs it into soup

it is these nurturing hands that

instinctively feed my hungry body

it is not poetry that opens the piano lid

and practices hours to perfect Rachmaninoff

it is these committed hands that

keep rising and falling in harmony

it is not poetry that caresses 

love into your skin

it is these passionate hands that

know how and where to soothe

it is not poetry that lifts the blanket

to cover my night's sleep

it is these loving hands

that guide me to the land of dreams

             it is not poetry that deserves the adoration

             it is my hands that need that 

             little bit of love that tells them

             it is all right, you have a fine grip on things

it is not poetry that holds this pencil in fiery clasping

it is this single fervent hand

that loyally follows the impulse

of my heart

kom ons praat oor die weer

intelligente mense sê dit is nie smaakvol 

om oor die weer te gesels
maar ek dink dit is bitter opwindend

wat is lekkerder as om te beskryf

hoe sterk en van watter hoek die winde oor my nek waai?

wat nog te sê van die heerlike skyn van 

die son na dae aaneen van reën?

ons velle raak mos opgekikker en 

wakker getoor deur die vingers van die weer

hoe lawend hoe salwend wanneer die reën oor die droë aarde val

en wat van daai wolke wat bly vorm verander en 

my oë toor met draak-, gesig- en seeperdjie-beelde 

wie wil tellie of selfoon kyk as jy op jou rug kan lê en staar na die wolke?!

wie't nou weer gesê moenie oor die weer gesels nie?

ek gaan nie net oor die weer praat nie

ek gaan daaroor sing!

EN niemand gaan die onderwerp verander nie!

poetised spit

i catch all the spit that has been spat with

every poem ever vocalised

and i pour the alchemised liquid into a big glass bottle

this potent poetised spit

has become so sought after

a new world order has been formed around this bottle

the muses are rising from their hideouts 

they're growing human skins

and walking amongst the emaciated poets

a committed and long lasting craze are rippling over the world

a stampede of people are rushing to the poetry readings

and catching the spit spraying from the lips of readers 

the poetry behind the spit starts to rustle in all sorts of ears

the passion in each spit droplet beating and echoing 

its wings against the glass

bottles are shuddering the whole world over

new spitfire poetry 

are igniting within each bottle

one unexpecting day

the lids will be flying open in unison

let me be the first to be splattered by the splendor!

ekstase

die klavierklanke droom in velde laventel deur my are
ek haal diep asem
elke suurstofsel blom soos bloedrooirose deur my are

ek staan op die drumpel om in 'n juigende woud te ontaard

hoe kan een mens se hart en ledemate

soveel blye spronge oor die sandvlaktes gee?

ek sluk die sceletium en word boesman op sekure jag

ek verfyn die swier van my senuwees

verleng my spronge met 'n veerkragtigheid

ek wil net die taal van die natuur kan praat

geen slinkse woord wat dik verweef is met dubbelsinnigheid

tog begeer ek om toor arabesques 

van blom, gras, skulp, 

klip, visskool en springboksprong te vers-spieël

mag ek my sillabes in die stil hart van 'n klip vergiet

as ek maar net een enkele gedig kan skryf

wat soos een magiese oseaan golf

verruklik terug die see intrek en 

die verbeeldingsryke sand en spore sluk sy wondermaag in

juig in skuimende wit golwe wat tango oor seewier, klip en walvis

kom Gedig

kom Oseaan

sluk my heel in!

uitrykende rug

ek raak hartseer wanneer
ek krom mense sien kruie oor die aarde
kom dit nie van 'n kultuur van aanbid en skaapgatvolg

wat al die krom rûe veroorsaak?

ek weet daadwerklik en ondubbelsinnig 

dat ek nie Faust wil speel nie

ek wil geen kennis, geen onsterflikheid,

geen intellek, geen rykdom, 

geen blink nuwe vleuelklaviere

in ruil vir my uitrykende rug hê nie

laat ek bly om my skouerblaai oop te vou

en my eie vars verbeeldingvleuels laat uitrys

sal die blou lug en son oor 'n kromgetrekte rug wil skyn?

ek stoot my bors uit

gooi my kop agteroor

met 'n mond wat laggend

al my werwels soos 'n wisteria

laat oopblom die wye wêreld in!

na 41 jaar

hier staan ek na 41 jaar
nog aan die lewe
bors gety op en af
oë knip oop en toe

lippe roer heen en weer

verbeelding ritsel

neusflanke waaier

drome bly fladder oor my wimpers

dit alles in hierdie enkele lyf

wat los staan op die aarde

geen kabel of wortel wat my anker

net my twee voete wat tollend en huppelend

die waaragtigheid van hierdie wêreld

onblusbaar lief het

the stone and the hand

i

my mind wraps itself around
that promised stone

my skin already reaching out with

every finely-tuned and hungry nerve

smelling its wildly chiseled shape

for this moment my hands are knotted behind my back 

 - the groping fingers and their neediness too distracting -

i lie quietly enfolding my body around the stone

teaching all my other body parts to intuit

the free-fall, the wind-roll of the stone

not asking questions, like which direction, why and how?

simply rolling, tumbling, crashing with

the winds and the tides

ii

as i fall off to sleep my body turns into 

a single small open hand

your body turns into 

that single small sunbaked stone

stone rolls into small open hand

     hand holds stone

         till the morning sun splinters 

                the horizon into crumbling honeycombs

bushbaby

i want to cling to you 

like a bushbaby
and nestle my head close to
your wild and ardent heart

the blade of her soul

       for Brian

she knows her tongue is the sheath
for the blade of her soul
one day a blade of grass

the next a blade of knife

for once she writes away 

her feeling of inadequacy

and for a fleeting moment 

believes in her capability 

to nourish deeply and to cut finely

ek klop aan die deur van die gedig

ek klop aan die deur van die gedig
    laat my binne! laat my binne!

    

                wie's daar 

             vra die gedig

    dis ek, Lara

                Lara wie?

    Lara wie deur die poorte van die gedig wil loop

    en haar tong streel teen die pilare van metaforiese insigte

                jy kan slegs inkom as jy jou harstbegeerte bewoord

            dring die gedig aan

 ek antwoord sonder huiwer

    my hart begeer 'n ineensmelting van tong en woord    

    waar vlees en letter onlosmaaklik verweef word

    en die een nie van die ander onderskei kan word nie

    ooo ek begeer dat die abstrakte en die vleeslike 

    een word in die polserende aanraking

            die gedig wonder hardop

                uhmmm, ek hou van jou hoopvolheid

                ek is dikwels so verlate en uitgelewer aan 

                die wêreld se toe oë en harde hande

                as jou tong warm lêplek vir my kan bied

                sluit ek nou die slotte oop

                en sing jou welkom

ek wil diep in my eie hande sit

ek wil diep in my eie hande sit
en daar inkrul saam met die harmonieë 

en druppende ritmes

wat soos reën en herfsblare 

al om my smeltende ribbekas val

die oggend is net te oggend

die oggend is net te oggend

die duiwe te duif

die kerk oorkant my slaapkamervenster te kerk

die houtvloer onder my voete net te houtvloer

my hart is net te hart

my longe net te veel long

kan dinge nie net vir die oomblik

'n bietjie minder wees nie?

hulle staan te volbloedig en oorvloedig in 

hulle is-heid

o wee o wee

my woorde is te woord om 

hierdie volwaardige is-wees van dinge vas te vang

 - Clarendon gastehuis, Ugie, die Oos-Kaap

wanneer ek dans

wanneer ek dans

glip my siel uit my tone

en word so sigbaar en tasbaar

soos 'n ver-rykende boom

kom staan onder my arms 

se skarnierende skaduwees

die toorkrag begin't vonk

die winde pirouette

hulle warm poele

oor my wange en kuite

my dansende lyf is

rinkinkende ligkolle 

wat geruisloos deur 

die strak gesig van die straat kolk

digterlike spelonk

ek staan in die grot in die Bannerman's pas 

in die Drakensberge

die magtige opening in die sandsteen-flanke

laat my eie mond oophang

die blootstellende omhulling 

van die gapende aarde

die kille omhelsing van die nat verkalkte klipwande

gee my 'n tydelike sin van behoort

ek wil nie veel in die lewe hê nie

slegs 'n digterlike spelonk

tussen my twee wange

waarin die verse drup drup drup

en bly eggo met die valleie af

my heart is

my heart is a sunless forest

teeming with hungry roots of figtree

groping crawling wringing arching knotting

reaching out to the toofar blue sky

my heart is a wingless cricket

twitching and pulsing its retching legs

against the brittle glass of its mind

stridulating fiercely to be heard

my heart is an anchorless boat

drifting in the parenthesis of the lost loves

its sails eagerly capturing the winds

but no direction does it veer into

my heart is an inkless pen 

scribbling away on an invisible page 

rumpled by two overactive hands

and thrown in the fire of forgetfulness

animalustre

the humdrum of human goings-on disappears around me

as my tongue's imagination enters your mouth

and arches down the inside of your spine 

fro-licking around every vertebra

tasting each sexy sinew

my eyes and hands thrill with 

the exploration of your buoyancy

but oh it is my tongue that wishes 

to sweep unbridled over your back

yearning to trace your animalustre

and swallow a single syllable

of your wildeliciousness

simply this

simply this:
wanting my tongue to sprout scales

with which she can swim protected into the deep

and explore fearlessly the untamed underworld

verwesenliking

my lyf word weer wakker in 

haar diepste beweeglike kern

sing elke sel in honderd stemme

word my tollende lyf die getye van die see

daar is geen woord wat 

die verruklike spin van die lyf kan vasvang nie!

gee my geen woord

gee my net lyf waarmee 

ek my woordlose taal oor die sand kan skryf

my juigende voete versin die metafoor

in dieptrappende verwesenliking van 

die hartstog vasgevang in hygende spiere

spiere wat wil losbreek van

inperking en lamlendige gemak

gee my wind sand getye son reën

wat die golwing in my lyf sal laat bly golf

die gedig wil-wil werk

wat ek voel
dit is wat jy gesë het ek moet oor skryf
nou ja, wat voel ek?
ek voel wat?
voel ek wat?
ek wat voel?
klein repies ambisie wil-wil vat kry in my tone
my hart wil-wil gryp-gryp aan ‘n knusheid van
koestering, tevredenheid
en miskien-miskien ‘n vreugde
my gemoed wil nie te veel vra nie
ek voel semi, half,
bietjies-bietjies
ietwat-ietwat
so-so
ek antwoord my gevoelens half-half
die verbale lus vir uitdrukking
loer net-net met krokkodil-oë oor
die stille water-oppervlak
die oorlewingslus sal dalk-dalk weer in hoër rat inkliek

die ironie met die Afrikaanse herhaling van woorde is
om die half-mas gemoed te benadruk
dalk-dalk sal die dubbeldoor-woorde
hulself kanselleer hoe meer ek hulle neerskryf
interessant dat wil-wil werk in herhaling
maar nie moet-moet nie
nie kan-kan
nie sal-sal
nie gaan-gaan
wil-wil is net soveel meer oop vir verandering, verbuiging, ont-wil-ling
moet is ondubbelsinnige instruksie
kan ‘n versekerde vermoë
sal en gaan ‘n imperatiewe toekomstige toewyding
maar wil kan enige tyd haar kop onder die grond druk

kom ons inkanteer nog half-mas tweelingwoorde
effe-effe is so perfekte voorbeeld wat wil-wil iets wil wees
maar net nie kan flankeer met ‘n konkreetheid
flou-flou
skaam-skaam
stil-stil
so sal hierdie gedig droom-droom
deur die lewe gaan
sug-sug
val die lettergrepe dubbel en dwars
oor die sitvlak
die oortuiging van die vers wil-wil net net
vat-vat

laat ek dit bly doen – speel-speel
trippel-trippel deur die woordeskat
en bly lek-lek aan die lekkerte van versiemaak

verbrysel die platvloersheid van my taal

verbrysel die platvloersheid van my taal
ek staan gereed om die klinkklare kontoere

van die beelde in my lasso te vang

ek wil my hart, verbeelding, pen, papier

binne, buite laat versmelt in 

'n maelstrom van oordadige verruklikheid

ek wil alle tekens van iesigrimmigheid, verset en rigiditeit

met een handgebaar wegvee van my sillabes

asseblief, weet net hierdie:

my woorde is by tye 'n verarmde en seningrige gebaar

van 'n diep purperskynende volmoedigheid in my hart

hierdie woorde wat so hard probeer om bloots te ry op 

die runnikende rug van die steekse papier

is maar net 'n vae en uitgehongerde uitbeelding 

van wat regtig in my 

borrelende bloed aangaan

Digterlike ruggraat

Ek skryf hierdie gedig vanuit my ruggraat
Ek lei in elke sillabe vanuit my werwels
Laat die metafoor haarself om die volbloedige kolom weef
In tollende kolke ontwaak die oer-pols

Ek buig agteroor in ‘n wyduitgestrekte boog
Totdat my mond uitbundig oopval
En die son nie kan help om reguit af te duik
Na die kernsenuwee van my ruggraat

‘n Son begin te spruit tussen elke rug-sinaps
Die strale stroom met vaartbelynde spoed
Deur al die donker en newelagtige begrensinge van my selle

Ek buig vooroor met my knieë en voorkop al soenende die aarde
Innerlik omhels ek hierdie sonkragtige ontploffing
Voordat dit uit my vel peul en ekstaties my digterlike bedoelinge verblind

Ah, jy kan letterlik die letters sien afdruppel teen my rug
Hulle is altyd daar
Herinner my aan my digterlike ruggraat
en om sagkens saam met dit te beweeg en nie teen dit nie

In die gedurige giet en hergieting, ontwyk die gedig voltooiing
Probeer heeltyd daai perfekte natuurlike buiging te vind
Vanwaar elke vers kan uitstrek
En uitryk na jou soos warm ledemate
Om jou te omvou met waaghalsige ruggratige gretigheid

play

understated undulations
radiating from fingers
ululating soft shadows
over
the claviature

weet nog hoe rond voel en rond lyk

die alewige inhokking
van die vierkantigheid
van die selfoonskerm!

ek is dankbaar ek droom nie in vierkante en square skerms nie!
as ek op my rug gaan lê reg vir slaap
tol en rol ek my oë ronder as rond in my oogkaste
ek maak seker my oogspiere weet nog hoe rond voel en rond lyk

die alewige vasnaeling aan die hoekige skerms
pasop vir visuele amputasie!

bly smag na die ronde kurwes en deinings
bly glo in die golwe en swierige driedimensionaliteit
hou aan om myself te verkyk aan die
oorvloeiende horisonne van my eie vormryke sig
dit is al hoe my oë volrondig en lewend sal bly!

meer rubato asseblief!

wanneer ek skryf, moenie so streng in tyd van
woord, rym en betekenis skryf nie
skryf met meer rubato
soveel gee en neem van tyd
‘n skielike diep asemhalende stilte
sommer so in die middel van ‘n metafoor
‘n welgeplaasde agogiese aksent
net voor die denouement van
die spanningsvolle samevloeiing van emosie
en soete-dik-ryk allergandos wat 
die kadens aan die einde van die gedig
so lank en taai as moontlik uitstrek
totdat die laaste klanke deur die konsertsale van julle ore
weergalm weeer g a l m
        w e  e    r      g     a    l     m

groot sussing

my groot sussing is my asemhaling
sodra my wonderlike wilskrag
dit aktiveer in ‘n intensionele aksie
begin die vrede soos warm melk
deur my are te syfer
in so ‘n toestand van berusting en kopstilte
lê ek stil-stil my skryfboek neer op my oop bors
en verdamp die gretigheid
om woorde in my net te vang
dan weet ek met ‘n stille vertroue
dat my hartklop
haar eie digkuns
sal gesels
tussen die blaaie 

die oppervlakkige diepte van die gedig

my woorde lyk met eerste oënskou
plat, oppervlakkig, een-dimensioneel
kom staan nader en lees mooi tussen die lyne
jy sal sien hoe elke letter opstyg in
volrondige driedimensionaliteit
jy kan elke woord troetel soos
jou eie klinkklare skarnierende knieë
en die volvormigheid in jou
handpalm weeg en wieg