Saturday 23 February 2013

in die jagtog klou die rillingvleis verewig aan die sluimerende paradys

in die jagtog klou die rillingvleis
verewig aan
die sluimerende paradys

soek die duiwe skuiling
in
die suising van die stilte

al wat groei
is sampioene uit
die tortelerende monde

uit die wit-blou-lug hoor die soldate
geluide wat proe soos koue vakume
in porselein koppies

die ander naamlose gevleueldes
klink soos kastanjette
hulle staccato interjeksies die lug in

my mond kwyl soos ek die dansende kolle
oor my bewende oogbal sien kwinkeleer
mag geen sweem van berou op my tempels kom lê

die geel serp gaan lê
soos 'n spasma
oor die moerse sug

haar dwalende tieties skyn soos 'n kandelabra in die nag
en die mooi van haar voete
kom lê trojanies tussen sy lakens

die vlieg bots gedurig sy vlerke teen die glas
los netjies sy insek-alarm in die lug
geen melkbottel sal hierdie angs stil

die grommende maag gaan staan wydsbeen voor die oop yskas
hy swenk syntoe in
die sig van die verkluimde goggas

ek voel verplig om al die wêreld se kakpraat
in die wasbak af te spoel en al die materialiteit
in die trap-asblik te donder

die verwaande pen het 'n maniese manier
om groter as die oomblik te wil wees
hoe afskuwelik

alweer-die-hadeda op die grasdak
wat kordaat die swetterjoel bibberende aspoestertjies
aan die slaap wek

ag skiestog, die oë in my kop is maar net
versiering
wat briljant is met die wegsteek van my non compos mentis

Friday 22 February 2013

swart kol


in
die middel
van my bestaan
is daar 'n ink-kol 'n
groot swart ink-kol wat
 verewig my pen in sy greep
het my pen kan nie loskom soos
dryfsand soos die misterieuse
kragte van die bermuda drie-
hoek suig die swart kol
alles wat die pen ooit
wou skryf in een
vraatsugtige
sluk
op

Monday 18 February 2013

naby nader en naaste

vir Kim

in die golwe van klanke
en nat lippe
en kerries
en
olywe
smeer ons heuning oor ons monde
en voel ons hoe die warm tee in ons
verliefde ingewandes
dieper
en dieper
afsak
die klanke van liefde resoneer deur ons dansende ledemate
en op jou voorkop ruik ek brons
en vuur en
sonlig
die mis verswelg die dag
en die tou strek ver om die vertes tussen ons nader te bring
want ons wil tog so naby nader en naaste aan mekaar wees

Saturday 16 February 2013

The Cross Roads

The mist comes nightly and drips onto the Cross Roads where 
the Cave-Dweller has laid down his stones.
There is a Wretch who strangely enough comes waltzing by
and with his vinegar lips he wants to teach the Cave-Dweller something of cordiality.
With the next earth rotation the Prehistoric Postal Agent makes his appearance
and at once the Carillon begins to chime.
"I also want to be heard. What ever happened to listening?!"
The Prehistoric Postal Agent says "You are too sober – 
let us drink a toast to more drunkenness!
You will see the firmament more clearly."
Someone knocks on the door (the Cross Roads
now more clearly visible under the clearer firmament).
The Anarchist walks in and takes out his world expo
from his rucksack and in a blitz of words
he tries to convince the Cross Roads to cross at another place.
With shocked eyes the Cross Roads looks up to the clear firmament
and wonders "How the hell am I going to do that?"
I yell "We are not we without the Cross Roads! 
Where will we meet in the future?!"
The Loner suddenly appears, moving to the side of the Cave-Dweller.
He recommends that "You have to start to think heliocentrically" – 
a bit of sun-worship won't do you any harm.
You might become blind but who wants to see anyway if you can feel?"
The Wretch stands up and smears his mouth on his sleeve.
"I am going, I need to go water my futility."
"No come back!" shouts the Cave-Dweller "With the conclusion of the next lunar revolution we will send you an army of occupation so that you can take over the world
and supply everyone with new birthing ground."
The Carillon wonders silently by himself "How am I going to ring in thís era?"

Friday 15 February 2013

Ryp druiwe

die klavierklanke val
soos
ryp druiwe
uit
die lug
vol trosse kom lê soet-soelig diep binne my oor
draai om en om in
'n hemelse taai mallemeul
in die ingewandes
van
my siel
die rillings breek uit oor my kopvel
en die toppe van my skouers
ek is bang as
die stilte
gaan kom
ah, om verewig in die hand van klank te lê
daar waar dit resonerend warm is
vat my nie weg van hierdie klank!
kom klank,
kom val
soos ryp druiwe
in my oor
bederf my
met
'n oomblikse versadiging
van
hierdie
nimmereindigende
honger

ripe grapes

the piano-sounds fall
like
ripe grapes
from
the sky
full bunches come lie sweet-sultrily deep inside my ear
turn round and round in
a heavenly merry-go-round
in the guts
of
my soul
the thrills break out on the skin of my head
and on the tops of my shoulders
i am scared when
the silence
will descend
ah, to lie forever in the hand of sound
there where it is so resonantly warm
take me not away from this sound!
come sound,
come fall
like ripe grapes
in my ear
spoil me
with
a momentary satiation
of
this
neverending
hunger

Wednesday 13 February 2013

{[( dis actually die yskas )]}

die oggend staan so vroeg op
klim in my verbeelding in
en verbaas my met allerhande oortuigings

die grys gedreun so vroeg in die dag
gryp my om die kiewe
en ek wonder vanwaar gaan my stilte kom?

ek sal maar illusie-illusie speel
en kyk of die invloed van my kop sterker is
as die invloed van die irritasie

dit trek styf in my bors
die sien en hoor van die baster-gedagtes
breek deur my skedel

is dit alweer die hadeda wat sy roep
met soveel ongekunstelde gewoonte handhaaf
ek is verbaas ek het nog nooit 'n hees voёl gehoor nie

in die hoek van my oog skuif mense om my rond
almal met hulle oordadige doen en late
god weet wat sal ge-oes word !

ek keer terug na die suis van my kop
en al wat ek kan doen is staar staar staar...
ek voel hoe die spoeg opdam in my linker kies

die gesuis was nie my kop, maar die yskas
as ek spiere van yster had sou ek die yskas
in my ystas pak en piekniek gaan hou in die arktika

dood is die dade wat
eens op 'n tyd oor die horison
aangedonder gekom het

ek sal my aksies en reaksies temper
agter klip gaan skuil as ek moet
- die enigste alternatief

vergewe my my leë kop
moet my asseblief nie bliksem nie
dit vat nie die verwurgende waansin weg nie

Tuesday 12 February 2013

ek wil weer voel hoe dit voel om inkantasies die wind in te sing

in die kwiksilwerende organika soek ek versadiging
probeer ek my klei-lyf 'n ware rugstring gee
ek verval in 'n tornado van donker sensasies
gegiet in die vrees vir die woord
diep krap ek in my onderbewuste 
opsoek na 'n onverskrokke feesviering van letter en klank
hoe ryk is die dieptes wat my keel net-net kan voel
en oombliklik weer in die niet verdwyn
ek kreun die nagte om
want waaragtig ek wil nie agterbly
ek wil weer voel hoe dit voel
om inkantasies die wind in te sing
ek wil weer voel hoe dit voel
om met my naakte vlees
die ongenaakbaarheid van die elemente
om my ledemate te voel kolk
ek wil weer die resonerende pols deur my are voel golf
ek weier om te ontrafel
ek het nog te veel vlerk wat wil vlieg –
uitbundig wil die heilspellende spel van die lewe
deur duister vrees en skaamte breek
en met hierdie stem, die enigste stem wat ek het,
wil ek my spoor vol en diep trap
uit hierdie lyf 
wat weet hoe 
oer voel in 
die alleen-grond
kom daar 
'n lus 
gegroei 
wat weier 
om 
tot 
die 
niks 
te 
verteer


i want to feel again how it feels
to sing incantations into the wind

in the mercurial organica i search for  satiation
i try to give my body true spine
i fall in a tornado of dark sensations
moulded in the fear for the word
deep i scratch in my unconscious searching
for the intrepid celebration of letter and sound
how rich are the depths that my throat can nearly feel
and then instantaneously disappear into the void
i groan the nights away
for i don't want to be left behind
i want to feel again how it feels
to sing incantations into the wind
to feel with my naked flesh
the inclemency of the elements
whirl around my limbs
i want to feel again the resonating pulse wave through my veins
i refuse to unravel
i have still too much wing that wants to fly –
the haunting play wants to break boisterously
through dark fear and shame
and with this voice, the only voice that i have,
i want to tread my tracks full and deep
from this body
who knows how primal feels like in
the lonely soil
the desire
comes growing
refusing
to
dissolve
into
the
nothing