into the deep salt of the ear and paper

in a language other than my mother tongue

i look for the hollows in my throat 

where the rain spiders can spin a web for my words

i fold my shoulders open

as if i had wings

feel the newest air fill my jowls

and every other crevice

and relieve me of my screen and button addiction

i am so in love with my idea of solitude

do i really know what it means?

is it a place where the scar tissue

in the mind and soul

can rest

and not get stung with unnecessary twists?

not just my mind and soul

but my skeleton feels the exhilaration

of the sad freedom of solitude

in the silences between the words

i hunger for the ritual of soil and water

and fire

simply this:

to touch these elements with all of my senses

the act-ual melting into the elements

and nothing more

if it does not come i am going to break

or break free

between dreaming, writing and shrinking

i choose writing

because it is a real caress weighing down

right into the deep salt of the ear and paper

where my proud anger can breathe a bit of looseness

into its rigidity

and rinse the mouth of all dread

and loosen the belt around my selfishness

i refuse to categorize anything

leave space for grey matters

it is both jeans and circumtrance that shape us

no running away from either, even though they keep 

falling off the restless bum

i have an indefatigable desire to 

be a better person than I am right now

i feel helpless, continually wanting to awol

to the deep pools where i can swim the seasons into each other

to my fantasies of words 

basking eternally under the sun

I want to run in the rain 

and feel again the slipperiness under 

my bare feet tripping over mud and gnarly roots

the days of the quaking reality 

trembling in the hand

are luckily not yet past

diep in die sout van die oor en papier

in 'n taal nie my moedertong

soek ek vir die holtes in my keel

waar die reën-spinnekoppe 'n web kan spin vir my woorde

ek vou my skouers oop

asof ek vlerke het

voel hoe die nuutste lug my kiewe

en al die ander holtes vul

en verlos my van my skerm- en tikbordverslawing

ek is so verlief op my idee van eensaamheid

weet ek regtig wat dit beteken?

is dit 'n plek waar die letsels

in my kop en my siel

kan rus

en nie verdraai word met onnoddige kinkels?

nie net my kop en siel

maar ook my skelet voel die uitbundigheid

van die hartseer vryheid van eensaamheid

in die stiltes tussen die woorde

honger ek vir die ritueel van grond en water

en vuur

eenvoudig dit:

om die elemente met al my sintuie aan te raak

die waar-agtige smelt diep in die elemente

en niks meer

as dit nie gaan kom sal ek breek

of vry breek

tussen droom, skryf en krimp

kies ek skryf

want dit is ‘n ware vertroeteling wat diep inweeg

reg in die sout van die oor en papier

waar my trotse woede 'n bietjie losheid kan inasem

in sy rigiditeit

en spoel die mond van alle skrik

en maak die belt rondom my selfsug los

ek weier om enige iets te kategoriseer

los plek vir grys affêres

dit is beide gene en omstandighede wat ons vorm

geen weghardloop van enige een, al hou hulle aan

om van die rustelose boude af te val

ek het 'n onversadigbare begeerte om

'n beter mens te wees as wat ek nou is

ek voel hulpeloos, wil alewig weghol

na die diep poele waar ek die seisoene aanmekaar kan swem

na die fantasieë van my woorde

verewig bakkend in die son

ek wil hardloop in die reën

en weer die glibberigheid voel onder

my kaalvoete wat trippel oor modder en dig-geknoopte wortels

die dae van die beurende realiteit

bewend in die hand
is gelukkig nie verby