hoe anders?

hart is deurvloei deur 
die yster van bloed
hoe kan 'n hart anders
as om sterk te wil wees?

staar

beide die lewe en die dood lê in my mond
altwee kompeteer vir verbale aandag op my tong
daar is net ‘n stilte wat my keel wil sus
oor geen van die twee wil ek nou dink nie
net ’n bloue vakuum wil my geestesoog teen vasstaar

ek bid met en vir my tong

ek bid vanaand dat as daar 'n hemel is
my tong reguit soontoe sal gaan na my dood
en as een van my liggaamsdele kan inkarneer
dan wil ek hê dat dit my tong is wat herlewing sal ervaar
'n tong sonder herinnering of
bewussyn
'n tong met net die hier-krag
die nou-krag
‘n tong wat vir geen iemand
se onthalwe sal klink of rol nie
net vir die onthalwe van haarself -
vir haar eie spierkragtige verrukking
mag my tong die een wees
wie die ewige lewe mag ervaar
en in eindelose kolke en maalgate
die ore van die grond altyd sal bly bekoor
ek bid
ek bid
ek bid met en vir
my tong vanaand

ek sal altyd stukkies van die waarheid inasem

deur die tekens van die trekkrag en invloed van die afgestorwenes
is daar steeds die oorheersende honger vir die genadelose opregtheid van klip
en kan ek altyd doen met die aanmaning tot
die liefde vir vry en wilde plekke
sodat ek na myself kan terugkeer met oop gemoed
en fris en vars van voor begin

daar bulder stemme in my bors
ek is nie alleen nie!
ek sal altyd stukkies van die waarheid inasem
en stukkies van die droom uitasem

laat my oë oop en wyd strek sodat meer lig en skoonheid in kan stroom
geen luide gekerm sal iets kan verander
iewers sal die vreugde weer op my hartseer-bevlekte wange skyn

goue lyne kronkelend rondom die wolke
sal die luidrugtige poësie in haar eie onbegrensde ritme spel
die wolke is nie altemit die wasems van my voorvadergeeste
wat my keelklanke toejuig
'n sagte lig sal deur die donkerte breek
kom digkuns, breek oop met oorgawe
sprei elke versmaat oop in die dans
en laat elke asem oopbreek in verruklike vonke

die visioenêre waatlemoen breek in stukke

die visioenêre waatlemoen breek in stukke
op die geteisterde teer
die agterdogtige akkedisse skarrel opeens
in wye sirkels om die sanikende stroopspatsels
die eenoog eekhoring trippel in pastorale parentese nader aan die soete mise-en-scène
die merkwaardige mites probeer hard om nie
onder die klas van buitensporige bewerings
gekatalogiseer te word nie
dit is so 'n onbeduidende onreg wanneer
die argetipiese aksies deur die peremptoriese patriarge en burokratiese boelies so waansinnig weggevee word
die parate pruimedante en pluimende proteas
omsingel die fanatiese foonaanbidders en
hulle kettingvormende kak
en smyt hulle die suigende seestrome in
dit is te verwagte dat die duistere dwingelandy 
waaronder ons onsself en ander sit
die yslike eina veroorsaak waaraan die weemoedige wêreld ly 

ek staan aspris

ek staan aspris in die weerlig
op die mees trefbare punt
ek wil getref en geskok word tot in
die kern van my senuwees
al moet ek pikswart skroei
wil ek uit hierdie
knaende vonkloosheid
gepluk word

skanse

die heelal se digkuns kom gesikloon alom
beur en spat en rys en styg
pars elke allemagtige metafoor 
deur muur en blaar 
ystertralie en vel
maar breek net nie deur 
die skanse van my mond nie
ah hoe bitterlik smeek my wese
dat my mond sal toegee en 
die spanning in haar vliese sal bedaar
sodat die digkuns vrylik in en uit kan vloei

altruistic evolution

how is it that fruits, nuts, vegetables and seeds 
have evolved into such edible flesh - for others - 
but can not eat and enjoy of itself?

in die crescendo

in die crescendo van die liefdespsigose 
breek die liefdeskoors deur die buis
en die kwiksilwer spat verskrik
oor die onkantgevangde aarde

die geskeurde hartvlies kan nie 
die ordinariteit van berusting onthou nie

die sanikende verhemelte probeer hard
om aan die sagmoedige streling
van die positiewe mantras vas te klou

scrap metal

my woorde val soos swaar stukke scrap metal op die papier
sonder enige finesse of goedhartigheid
net kille hoekigheid van letters wat my oë wil uitsteek

lewenslyn

my lewenslyn van ink
my suurstoftenk van sillabes
my muti van metafore

soos visse

dit is die letters wat klank maak

die letters wat die rym laat vonk

letters wat skakels vir die tongketting gee

proe van voor af hoe elke letter proe

voel die geometrika, die koepels,

die krulle, die kinkels

die versadigde boepensies, 

die pylende vaart van

elke letter-vorm deur

my gewrig en vingers dartel

soos visse kom my letters in

die oseaan van die gedig vrygelaat uit 

die net van die pen

swem vry my lettergrepige visse

swem vry!

metaforologie

ek wil 'n super-shiny graad kry in 
metaforologie
jarelange sintuiglike opslurping van 
metafore
wat my selle deurweek en 
dan soos verskietende sterre
deur die melkweg van my mond sal 
breek

spoon-e-rhythms

how much fun to be chasing after the crotorious nook
in the hearing seat of the sun
the thrill to be in such a rad mush!
with my churning beeks i run into the nearest café
and gulp down a micken chayonaisse sandwich
as i run out, the hoor dandles get stuck
upon closer inspection i see gubble bum
stuck inside the lock
it turns out to be quite a tammoth mask
to get my fingers ungubblebummed
the tervous nension is eating me alive
the chef offers me a glass of mimmed skilk
sweetened with jawberry stram

by the time my hoiled sands are clean 
i have developed a hitting spleadache
as i open the café's door 
the creezing fold has fallen over the land
i have to grab a stretch of poilet taper
to prevent my nunny rose from galloping away 
in times like these i wish for a stood mabilizer
and a bed filled with bomic cooks,
cop porn, canpakes and man bruffins 
to make me forget the coral mode of humanity

but i am still here inside the café - 
the sun has set and i can not find any swight litch
i am digging out my lash flight
and aim straight for the sindow will
from where i sit like a pand huppet
with uncharacteristic sarfightedness
i watch the mull foon rising

a teripatetic peacher with a jaunty howboy cat 
walks through the doors
the night-shift tarbender warmly shakes her hand
and in a split-second the candhuffs are huffed around 
the peacher's wrists

stong lory short: after my chasing the crotorious nook 
in the hearing seat of the sun
he ran to a messdraker around the corner
got femininely dressed and vails narnished
to look like a a teripatetic peacher
on his/her way past the café
he could not suppress his drink craving
and walked straight to the bar
not expecting the molicepan to pretend 
to be a tarbender

storal of the mory:
you can bake melieve and dross-cress
for as long as your dardwobe (and alphabet) will hold out
there is just so much weep's shool
that you can pull over people's eyes
the traked nuth will always come out

fluweelagtige verwarring

sy en haar rebelese ribbes kom lê
onder die goeiste genade groen van die bome
haar bene bulder van verligting om 
vry van stoel te wees
haar agsiestog arms wil net wegsink 
in die spierkragtige sintaksis
van somer
haar wag-‘n-bietjie wange bloos van 
die lekkerkry van haar verbeelding

haar dragtige duime kan nie wag

om lofliedere oor sy vel te baar

deur die geweldlose gordyne sien

hy haar baanbrekende borste

hy lig sy waansinnige wenkbroue

en gaan staan styf teen die koel malvapoeding mure

hy mik-mik na haar 

maar die kniehalterende tafelhoeke

en slinkse stofballe pootjie hom 

hy bly tuur na buite waar 

die bloeiende ballonne net nie wil stol

die lug slaan uit vol kneusplekke in pleitende pers

al wat hom sal red is 

'n piromaniese pasaangeër

sy sal dan dalk in sy hart begin kan glo

sy sien die triestige tarentaal oor 

die hygende hoofweg hol

die migrerende marionette weet nie waarheen!

alles voel soos fluweelagtige verwarring

vreesaanjaende frikatiewe glip uit haar mond

haar beneukte boude kry uiteindelik sit

soos wat die waaghalsige wolke

die roekelose donker invaar

sy klim binne-in die kabbelende kerslig
en vou haar woorde een-vir-een uit 

oor die pruimedantkleurige papier

ek wil

ek wil ‘n nuwe taal leer

'n toortaal met vonke

en gelukkige pense

en katoentonge

kwiksilwer asems

            vir Kaolin

waaragtig die kreun in

ons ribbes hou nie op nie

die selle weier om te ontrafel

ons speel die vrees weg

ons klou verbete aan ons kele in die duister tye

bang en bly dat ons siele sal ontsnap na

beter sinsasies

o hoe ons hou daarvan om
te speel met die klanke gedoop in
primordiale herinneringe

diep in ons oorkanale bloei daar vlerke

wat nie kan wag om te vlieg

die rugstring loop hier reg uit ons kele uit

en spat in kwiksilwer asems deur die silwer pype

die vlees volg die klank

ongeag van skaamte

sal die vlees luister en onverskrokke

ons kwesbare siele bly omhul

ons polsslag verteer elke dag tot ‘n vlugtige gedig

ons ledemate bly hardloop agterna

die hande wil gryp gryp na vashouplek

die tornados in ons heilspellende inkantasies

sal bly kolk solank die kwiksilwer asems

in aanraking bly met die oer-grond

al wat ons wil hê is dat ons klanke

resonerende spore sal agterlaat

versadiging dartel soos warm silwer

deur ons klei-lywe

mag die kwiksilwer asems

ons kele
smelt en
giet tot 
in
vermurwende vrede

as dit maar

die hart bly om teen die spoed van lig te klop
as dit maar net die lig kon sien

pondering on the 16th letter of the alphabet

pondering the poetic promises
that the prophets profess
but such a plethora of
pestilence plague the populace
the peripatetic people try hard
to bypass the problems
with intense use of their
peregrinatory impulse
the possibilities are not so endless
praise the limits of production
the panoply of poems
give my hair spontaneous curls
i can not but pause passionately in 
the face of all the potential
my pulmonary predicament 
has pushed part of my life
in a pained parenthesis
according to the kinesiologist
eating pineapple would assist
but the prospect kept looking grim
after madame pulmonolgist's super proficient
and seemingly pragmatic path to deal with
and accept the prognosis
i have been put on pills
powerful and pathetic at the same time
i am rather pleased at my progress
let me get back to the preamble
of the poem and focus on 
the poetic promises
let these pull me out of any pretense
and puppeteering
let no ploy plaster my position
as pianist and poet
with any plastic personage
pluck the peremptoriness from
the panacea
heal all mouths, mine especially,
from pitiable platitudes

die stompste wapen

met die afscroll raak die skerm 'n magneet 
haar hand, frons en skouers
'n stywe lyn ineen gevleg

sy verloor haar speelse bewegings
en buigbare denke 
haar mensheid verkrummel

die serebrospinale vloeistof
stol in hulle tonnels
en haar veerkragtige huppel    knak

die wit in haar oë vertroebel
die irisse reflekteer
die dodelike skerm wesenloos terug

haar sintuie word geamputeer
deur die stompste wapen
van alle tye - 

die selfoonskerm