Digterlike ruggraat

Ek skryf hierdie gedig vanuit my ruggraat
Ek lei in elke sillabe vanuit my werwels
Laat die metafoor haarself om die volbloedige kolom weef
In tollende kolke ontwaak die oer-pols

Ek buig agteroor in ‘n wyduitgestrekte boog
Totdat my mond uitbundig oopval
En die son nie kan help om reguit af te duik
Na die kernsenuwee van my ruggraat

‘n Son begin te spruit tussen elke rug-sinaps
Die strale stroom met vaartbelynde spoed
Deur al die donker en newelagtige begrensinge van my selle

Ek buig vooroor met my knieë en voorkop al soenende die aarde
Innerlik omhels ek hierdie sonkragtige ontploffing
Voordat dit uit my vel peul en ekstaties my digterlike bedoelinge verblind

Ah, jy kan letterlik die letters sien afdruppel teen my rug
Hulle is altyd daar
Herinner my aan my digterlike ruggraat
en om sagkens saam met dit te beweeg en nie teen dit nie

In die gedurige giet en hergieting, ontwyk die gedig voltooiing
Probeer heeltyd daai perfekte natuurlike buiging te vind
Vanwaar elke vers kan uitstrek
En uitryk na jou soos warm ledemate
Om jou te omvou met waaghalsige ruggratige gretigheid

play

understated undulations
radiating from fingers
ululating soft shadows
over
the claviature

weet nog hoe rond voel en rond lyk

die alewige inhokking
van die vierkantigheid
van die selfoonskerm!

ek is dankbaar ek droom nie in vierkante en square skerms nie!
as ek op my rug gaan lê reg vir slaap
tol en rol ek my oë ronder as rond in my oogkaste
ek maak seker my oogspiere weet nog hoe rond voel en rond lyk

die alewige vasnaeling aan die hoekige skerms
pasop vir visuele amputasie!

bly smag na die ronde kurwes en deinings
bly glo in die golwe en swierige driedimensionaliteit
hou aan om myself te verkyk aan die
oorvloeiende horisonne van my eie vormryke sig
dit is al hoe my oë volrondig en lewend sal bly!

meer rubato asseblief!

wanneer ek skryf, moenie so streng in tyd van
woord, rym en betekenis skryf nie
skryf met meer rubato
soveel geen en neem van tyd
‘n skielike diep asemhalende stilte
sommer so in die middel van ‘n metafoor
‘n welgeplaasde agogiese aksent
net voor die denouement van
die spanningsvolle samevloeiing van emosie
en in soete-dik-ryk allergandos strek
die kadens die einde van die gedig
so lank en taai as moontlik uit
totdat die laaste klanke deur die konsertsale van julle ore
weergalm weeer g a l m
        w e  e    r      g     a    l     m

groot sussing

my groot sussing is my asemhaling
sodra my wonderlike wilskrag
dit aktiveer in ‘n intensionele aksie
begin die vrede soos warm melk
deur my are te syfer
in so ‘n toestand van berusting en kopstilte
lê ek stil-stil my skryfboek neer op my oop bors
en verdamp die gretigheid
om woorde in my net te vang
dan weet ek met ‘n stille vertroue
dat my hartklop
haar eie digkuns
sal gesels
tussen die blaaie 

die oppervlakkige diepte van die gedig

my woorde lyk met eerste oënskou
plat, oppervlakkig, een-dimensioneel
kom staan nader en lees mooi tuusen die lyne
jy sal sien hoe elke letter opstyg in
volrondige driedimensionaliteit
jy kan elke woord troetel soos
jou eie klinkklare skarnierende knieë
en die volvormigheid in jou
handpalm weeg en wieg

hierdie glimlaglose moegte wat verstrik bly in die roggelende longe

dis na 12 en my kop en lyf baklei teen die slaap

ek is moeg en seer gehoes

moeg om my rugstring uit te katrol die dae in

moeg om my pose te hou voor klaviere en kameras

moeg vir my pen wat spartel oor die papier soos 'n drenkeling

moeg vir hierdie moegte wat bly skuifel oor die aarde sonder siel in die voetsole

inkrimping

ek het moeg geword vir opstaan
ken oplig 

bors uitstoot 

stem uiter
hande oplig 

dans 

rebelleer
definieer filtreer redeneer
poëteer

dit is nie meer 'n lewenslustige wilskrag wat
my rugstring uitstrek sterre toe nie
dis nou net 'n doodslustige oorgee aan
die inkrimping van die siel

afstootlik

ek is afstootlik vir myself omdat

ek nie goeie digkuns kan skryf nie

oorsprong

die lewensaar 

droom 

my hart
weer terug 

na die oorsprong 

van die gedig

ek is nie bereid

wat wil ek my boude lam sit
hier agter die gedigte
ek is nie bereid om die bietjie harmonie en ekwilibrium
van my rug en nek te verkwansel vir die buk-oor-‘n-gedig nie
staan op en loop vry van die grendel van die poësie

ek wil muur word

ek loop so na aan die mure as moontlik
ek het ‘n brandende begeerte om in die bakstene
te smelt en muur te word

ek is moeg vir mens-wees

my rug en gemoed
trek krom
ek wil alewig omkantel

ek verbaliseer elke woord stadig en hardop
in die hoop dat die sin soos ‘n trotse rugstring my siel
regop regopper regopste sal laat staan
die mure sal my dan beter raaksien
en my in hulle geledere nooi

ek kan nie wag om muur te word
‘n duidelike begrensing van
binne en buite
'n afweer van troebel waters
‘n ondubbelsinnige afkamping
van grys areas

so na aan die mure loop ek

wil inglip agter die pleister

en ook muur word

                 is ons verbaas dat mens rym met kens

                 en muur met puur?

traksie vir my sielswiele

by die begin van die gedig is
ek vol self-vertroue en

geesdrif

ink begin rinkink in die

nokke van die vers

sal ek

in die

negosie-winkel van die 

malkoppighede

aandring op

asemrowende

klandisie?

met ander woorde:

ek is maar net opsoek na

traksie vir my sielswiele

een van die dae sal die

nood so groot word dat my tande tot deur my brein gaan

kners

en die

letters deur my porieë gaan

etter

laat 

ek

titanies regopstaan

teen die

ewige

rebellie van die

swygsaamheid

dark night

the city lights grate the dark night

slivers of souls peel from the gutters

rampspoedig

rampspoed is wat met my besig is om te gebeur
die ramp van sielsverdorring
vonk-terugslukking

self-beeld-mislukking

die ramp gebeur inderdaad spoedig - 

oornag verdof die oë

trek die keel nou

word alle naels stomp-af gebyt

dit is spyt nyd woede hartseer jaloesie

afguns irritasie 

wat soos suur 

gate dwarsdeur my hart brand

my arme hart kan dit nie meer staan

uitgerafel hang sy in my borskas

as my ribbes maar my hart teen die aanvalle kon red

maar die aanvalle kom van binne

dis die inside jobs wat 

die seerste en skokkendste is

this night

softly the 

unexpressed desires

blotches the 

lilywhite neck and

it is the

melancholia that lingers long

into the

night long 

after the

light has been snuffed out

moisten your lips while the

outspoken shadows keep

ownership of the

deserted corridors

enthrall the neck-hairs and walk out into the

night

hold your head in your hands when the

alabaster moon begins to

notate herself heavily in the

corners of forgotten

euphoria

remember this night.

ek kan nie wegkyk

proteas loer uit
hulle donker oë oor

die hange

die fluweelagtige ooghare

flikker

oor die velde

ek kan nie wegkyk

die uitlokking is

onweerstaanbaar

my mond droom

my mond so 'n donker kom van ongediertes
en stukkende asems

ek is desperaat - 

ek gryp na woorde om my kieste 

te parfumeer en rehabiliteer

my mond droom van glottale gimnastiek

verbale virtuositeit 

verskietende sterre van sibilante

moet nooit 'n mond 

wat so smag na kwinkelering 

ooit bedreig met versmoring

paisley-tonge

die paisley-patrone teen my slaapkamergordyne
lyk vanaand nes tonge wat die warm nag nat wil lek

tonge wat teen my uitgedroogde verhemelte wil oplek

kom paisley-tonge, slobber oor my wange

vee 'n feestelike skyn oor my gesig

spat ongekarteerde vervulling deur my borskas

o paisley-tonge, moenie ophou om die kreatiewe lekkerte

binne my wakker te lek nie

verlewendig die visioene vir en van myself 

onmenslik

so ongedurig 

so ongemanierd
so boosaardig

so kleinlik is ek

wens ek was 

eerder ongeletterd

as so onmenslik