ekstase

die klavierklanke droom in velde laventel deur my are
ek haal diep asem
elke suurstofsel blom soos bloedrooirose deur my are

ek staan op die drumpel om in 'n juigende woud te ontaard

hoe kan een mens se hart en ledemate

soveel blye spronge oor die sandvlaktes gee?

ek sluk die sceletium en word boesman op sekure jag

ek verfyn die swier van my senuwees

verleng my spronge met 'n veerkragtigheid

ek wil net die taal van die natuur kan praat

geen slinkse woord wat dik verweef is met dubbelsinnigheid

tog begeer ek om toor arabesques 

van blom, gras, skulp, 

klip, visskool en springboksprong te vers-spieël

mag ek my sillabes in die stil hart van 'n klip vergiet

as ek maar net een enkele gedig kan skryf

wat soos een magiese oseaan golf

verruklik terug die see intrek en 

die verbeeldingsryke sand en spore sluk sy wondermaag in

juig in skuimende wit golwe wat tango oor seewier, klip en walvis

kom Gedig

kom Oseaan

sluk my heel in!

uitrykende rug

ek raak hartseer wanneer
ek krom mense sien kruie oor die aarde
kom dit nie van 'n kultuur van aanbid en skaapgatvolg

wat al die krom rûe veroorsaak?

ek weet daadwerklik en ondubbelsinnig 

dat ek nie Faust wil speel nie

ek wil geen kennis, geen onsterflikheid,

geen intellek, geen rykdom, 

geen blink nuwe vleuelklaviere

in ruil vir my uitrykende rug hê nie

laat ek bly om my skouerblaai oop te vou

en my eie vars verbeeldingvleuels laat uitrys

sal die blou lug en son oor 'n kromgetrekte rug wil skyn?

ek stoot my bors uit

gooi my kop agteroor

met 'n mond wat laggend

al my werwels soos 'n wisteria

laat oopblom die wye wêreld in!

na 41 jaar

hier staan ek na 41 jaar
nog aan die lewe
bors gety op en af
oë knip oop en toe

lippe roer heen en weer

verbeelding ritsel

neusflanke waaier

drome bly fladder oor my wimpers

dit alles in hierdie enkele lyf

wat los staan op die aarde

geen kabel of wortel wat my anker

net my twee voete wat tollend en huppelend

die waaragtigheid van hierdie wêreld

onblusbaar lief het

the stone and the hand

i

my mind wraps itself around
that promised stone

my skin already reaching out with

every finely-tuned and hungry nerve

smelling its wildly chiseled shape

for this moment my hands are knotted behind my back 

 - the groping fingers and their neediness too distracting -

i lie quietly enfolding my body around the stone

teaching all my other body parts to intuit

the free-fall, the wind-roll of the stone

not asking questions, like which direction, why and how?

simply rolling, tumbling, crashing with

the winds and the tides

ii

as i fall off to sleep my body turns into 

a single small open hand

your body turns into 

that single small sunbaked stone

stone rolls into small open hand

     hand holds stone

         till the morning sun splinters 

                the horizon into crumbling honeycombs

bushbaby

i want to cling to you 

like a bushbaby
and nestle my head close to
your wild and ardent heart

the blade of her soul

       for Brian

she knows her tongue is the sheath
for the blade of her soul
one day a blade of grass

the next a blade of knife

for once she writes away 

her feeling of inadequacy

and for a fleeting moment 

believes in her capability 

to nourish deeply and to cut finely

ek klop aan die deur van die gedig

ek klop aan die deur van die gedig
    laat my binne! laat my binne!

    

                wie's daar 

             vra die gedig

    dis ek, Lara

                Lara wie?

    Lara wie deur die poorte van die gedig wil loop

    en haar tong streel teen die pilare van metaforiese insigte

                jy kan slegs inkom as jy jou harstbegeerte bewoord

            dring die gedig aan

 ek antwoord sonder huiwer

    my hart begeer 'n ineensmelting van tong en woord    

    waar vlees en letter onlosmaaklik verweef word

    en die een nie van die ander onderskei kan word nie

    ooo ek begeer dat die abstrakte en die vleeslike 

    een word in die polserende aanraking

            die gedig wonder hardop

                uhmmm, ek hou van jou hoopvolheid

                ek is dikwels so verlate en uitgelewer aan 

                die wêreld se toe oë en harde hande

                as jou tong warm lêplek vir my kan bied

                sluit ek nou die slotte oop

                en sing jou welkom

ek wil diep in my eie hande sit

ek wil diep in my eie hande sit
en daar inkrul saam met die harmonieë 

en druppende ritmes

wat soos reën en herfsblare 

al om my smeltende ribbekas val

die oggend is net te oggend

die oggend is net te oggend

die duiwe te duif

die kerk oorkant my slaapkamervenster te kerk

die houtvloer onder my voete net te houtvloer

my hart is net te hart

my longe net te veel long

kan dinge nie net vir die oomblik

'n bietjie minder wees nie?

hulle staan te volbloedig en oorvloedig in 

hulle is-heid

o wee o wee

my woorde is te woord om 

hierdie volwaardige is-wees van dinge vas te vang

 - Clarendon gastehuis, Ugie, die Oos-Kaap

wanneer ek dans

wanneer ek dans

glip my siel uit my tone

en word so sigbaar en tasbaar

soos 'n ver-rykende boom

kom staan onder my arms 

se skarnierende skaduwees

die toorkrag begin't vonk

die winde pirouette

hulle warm poele

oor my wange en kuite

my dansende lyf is

rinkinkende ligkolle 

wat geruisloos deur 

die strak gesig van die straat kolk

digterlike spelonk

ek staan in die grot in die Bannerman's pas 

in die Drakensberge

die magtige opening in die sandsteen-flanke

laat my eie mond oophang

die blootstellende omhulling 

van die gapende aarde

die kille omhelsing van die nat verkalkte klipwande

gee my 'n tydelike sin van behoort

ek wil nie veel in die lewe hê nie

slegs 'n digterlike spelonk

tussen my twee wange

waarin die verse drup drup drup

en bly eggo met die valleie af

my heart is

my heart is a sunless forest

teeming with hungry roots of figtree

groping crawling wringing arching knotting

reaching out to the toofar blue sky

my heart is a wingless cricket

twitching and pulsing its retching legs

against the brittle glass of its mind

stridulating fiercely to be heard

my heart is an anchorless boat

drifting in the parenthesis of the lost loves

its sails eagerly capturing the winds

but no direction does it veer into

my heart is an inkless pen 

scribbling away on an invisible page 

rumpled by two overactive hands

and thrown in the fire of forgetfulness