jy vra wat is my geloof

my geloof is my dissipline wat 

my sielkunde my talent
my lyf my kop 

ondersteun versterk en onderhou

my geloof is my lyf

my tong

my slaap

my vingers

my dans

my musiek

die wêreld se musiek

my digkuns

die wêreld se digkuns

my geloof is my oë

my estetika

my ritme

my kindness

ander se kindness

my lus

my lewenslus

my energie

my vonk

my nuuskierigheid

my ervaring

my herinneringe

my onskuld

my geloof is die natuur en die elemente wat

my lyf bly aantrek om lewendig

en uitbundig te oorleef

Stanford haiku

die gaap skuif uit die lyf
bene buig neer in moegte
more-son loer in


koue Stanford lug
voete draf oor die nat gras
harte klop vinnig


blou pen in die hand
blou rivier oor die papier
skadu steel die lig


duiwe en kinders
keelklanke roer die blou lug
my keel bly toe


klein dorpie stilte
kar jaag verby die vrede
my oë volg sy stof

poppie in my hand
die duim kry groot gly-plesier
my gemoed-salfie

ek haal diep asem
met polsende lugpype
vul die longkamers

pendoppie in mond
lippe dink wat om te skryf
spoeg skyn in die son

kussing sus die oor
hare tuimel in vryheid
die gesig gee oor

Ontmoeting tussen foto en gedig

die seisoene

skil

die dae

kalm

een vir

een

van die rame

van

vensters

diep in

die binnenste ruimte

van die hart

trek die uitmergeling

die ootmoed

die verleentheid

die spyt

die weemoed

die verlange

vlak op

die buitenste ruim

van die vel

bly

die

son

skyn

sy regopstaan

in stukke

opgekap

mannekyn

waaragtig nie ‘n harlekyn of vrouekyn

maar inder-woord

‘n mannekyn!

wil die man-heid 

selfs op bloed-en-koplose pop

sy stempel plak!? 

uit gritserigheid

word die

vertederende

vreedsaamheid

van slaap 

gegiet

***

fotos geneem op die Goodwin plaas, Lidgetton, Midlands van KwaZulu-Natal

niks is dringend

as jy besef 

niks is waarlik dringend

dan het jy vrede gevind

alles gebeur in hulle eie goeie tyd

wanneer jy die intuitiewe tydsberekening vertrou

dan begin die klok volgens

die wyser van jou hart te loop

niks 

is 

dringend

alles val 

vanself

in plek

daar is jou asem

      vir Kim

ek voel jou asem dartel
uit die gleuwe tussen my klavier se 

swart en wit klawers

soos vlerke fladder jou asem

tussendeur my vingers

selfs deur die stadigste melodie

daar is jou asem

gereed om nes te maak in

die oopgestrekte webbe van my vingers

ek buig af totdat my neus amper

die klawers raak

ek laat jou koel asem

my op my lippe kielie

ek rus my kop teen die klavier se deksel

ek glimlag groot

want ek het nou net jou 

hele asem deur my mond ingesuig

nou is ek reg om Granados te speel

***

Kim's answer:

I will change my peachy colour
To black and white
Mould my rounded form
To hard rectangular keys
Turn my gut into a wooden chamber
My bones and sinews
Will become a metal frame and fine steel strings…
And when your fingers play me
Rhythm of my heart
Resounding in my mind,
I believe I will know your very soul
And for a time
We will be one.

hoekom so onmooi?!

hoekom is so baie digkuns so obskuur
so onverstaanbaar
so onpylbaar 

so woordeliks
so kultureel-verwysend
so mite-deurdrenk

so metafories-insinkend

en net plein onmooi?!

lesers het tog oë

lesers het tog harte

skryf dat hulle sal naderkom

skryf dat hulle hulle warm hande oor hulle oë sal vou

en die ware bewondering

van die digkuns deur hulle ooglede sal voel brand

geen leerskool of akademie

het die resep vir die digterstaal

kultuur hou nie al die sleutels van 

die digterslewe nie

ware stroping van onnodighede

bly griffel in die ritmiek van die letters

kry my vredigheid in my kreatiwiteit

sif deur die cover-ups

die twyfelagtighede

die onbetroubaarhede

die sussing

die luiheid

die geraas

die informasie

die vergelykings

die verskonings 

die gewoontes

skryf dit alles weg

breek deur die skanse na

die digterlike lug

laat my hele lyf sink in die diep kern van die woord

'n ware stroping van onnodighede

om reguit by die digterlike punt uit te kom

my kop draai al 

om die soete dronke herinneringe van

vrye vreugdes en nuwe ontdekkinge

ek het so 'n opgewonde hart wat meer en meer bly-wees wil ken

as my hart hierdie een papier is 

wat sal ek daarop skryf vir mense om te lees?

nog mens nog vlam

ek sien die mense wie verby my loop
en bewonder elkeen se hier-wees

hulle het glip gly stik crash bang

val huil vuur virus 

water mes gif van die aanvallende lewe oorleef

om hier te staan

nog mens

nog vlam

teen die inhokking

deesdae voel ek so kloustrofobies 

met 'n boek of foon voor my oë

ja, die twee dinge sluit wêrelde oop

maar as ek net begin dink aan die fisiese spasie

wat 'n foon en 'n boek inneem 

- so min, so klein -

ironies hoe sulke klein objekte 

 - wat ek sonder sweet of moeite

tussen my vingers fliek -

my sig en brein so kan kolonialiseer

ek wil dan

 - sonder doekies omdraai of fokken beskaafde eufemismes gebruik - 

KOTS!

dis waarlik 'n fisiese reaksie

tussen my oë, kop en maag

gee my die oop, uitspanselende landskap

die stuwende lewendige oseaan

die wonder perkeloosheid van my verbeelding

dit alles is medisyne teen die inhokking

die inhegtenisneming van my oë

maar die honger bly

ons sit almal vasgenael aan

ons fone

bukkend-desperaat opsoek na

die antwoord

honger vir heling 

vir samestemming

'n bevestiging

'n vonk

'n deurbraak

wêreldvrede

hongersnoodverligting

maar die honger bly

honger

honger

    honger

one breath

with one breath

i blow the universe from my mouth

i step on the accelerator of my tongue

rev so that the smoke peels from my ears!

haiku

ek skryf die vrees weg
in sewentien sillabes
haal ek weer asem

die see roep my hart

hy wil met haar speel vanaand

see, kom toor haar weg

wolmus op my kop

lê ek by die oop venster

wil die see insluk

blindelings skryf ek

tas met lompe vingers rond

wat vra die haiku?

ek gryp die pen styf

huiwer nie hierdie keer nie

die digkuns sal rys

die see ken ritme

die see is vol self-vertroue

laat ek in haar klim

sewentien polsslae

drup van my honger tong af

 - toe, lek vinnig op!

ek maak my oë toe

gedig rus op my gesig

voel die verse toor

pamperlang my tong

dan sal die woorde kom

bederf my dig-klier

kortpad na die hart

is die diep asem van rus:

die tevredenheid