ek dans

ek dans te midde van die beperkinge wat ek in my lyf voel

ek dans te midde van my hart wat wil breek in 'n lompe sprong
ek dans al dam die trane op in my oë oorlat 

die dans-opleiding verby my gegaan het

ek dans teen my onvolmaaktheid in

ek dans my verstrakte longe en ribbes los van die jarelange hoesery

ek dans omdat dit my menswees sonder fieterjasies uitbeeld

ek dans omdat dit my onbeskaafd beskaafd laat inpas in die wêreld

ek dans omdat dit my gees op haar vryste vry laat voel te midde van 

die verwarreling van die vertwyfeling

ek dans omdat dit my reguitste reguit pad is na my siel

i dance

i dance regardless of the limitations in my body
i dance regardless of my heart breaking because of an awkward leap
i dance regardless of the tears that well up in my eyes because
of the dance training that passed me by
i dance against my imperfections
i dance to release my strained lungs and ribs from yearslong of coughing
i dance because it reveals my essence
i dance because it makes me fit into the world in an unrefined refined way
i dance because it makes me feel at my freest free amidst
the confusion of the despairing doubt
i dance because it is the straightest straight path to my soul

the irrepressible cyclones

oh how i love the dance of words in my jowls

what is spoken word

but a rhythmical beating of the tongue

against the drum of the palate and the lips

surges of air that thrill the throat into resonance

the revelation of poetry happens in pulsations as 

the meaning unfolds like your heartbeat climbing 

over the spine of mountain

it is through rhythmical thinking that we reach 

the radiant meaning of a deeper sense 

that churns the irrepressible cyclones of poetica

in plaas van

in plaas van die muse

kom land die somer-vlieë op my papier

surrender

i surrender my body, my tongue
my spirit to 

the full, complete and

proud artistry

of being

dieselfde ou deuntjie

kan ek kom skuiling soek

in die helder donkerte van die gedig?

ek het geen koplamp, kerse, maan of sterlig nodig

om my weg te sien 

agge nee!! verval sy alweer in die ars poetica-groef?!

is digkuns 

waarlik digkuns

as die digter óór die digkuns dig?

'n diepe wroeging oor hoe en waarom 

die digkuns spruit

wee, o wee, dieselfde ou deuntjie van

die self-reflekterende gedig:

alweer die arse poetica wat

in sy eie hol op kyk

en wonder vanwaar kom

al die kak vandaan?

nooit ooit

moet nooit

 ooit

  die gedig soos

   'n mannekyn laat voel nie

gee hom 'n hart òf  

       'n glimlag òf 

          'n traan

seën die lyf

      is dit balans wat die dans laat gebeur,

      of van balans af?

            - Charl Pierre Naudé (uit Klassieke tweespraak)

die dans sypel uit my selfs 

voordat ek 'n voet neersit

seën die lyf wat
die dans met gebalanseerde onbalans deur
die are van die siel pomp

bless the body

       is it balance that makes the dance happen,

       or off-balance?

          - Charl Pierre Naudé (from Klassieke tweespraak)

the dance seeps from me even

before i have put down a foot

bless the body that

pumps the dance with balanced imbalance through 

the veins of the soul

vermom

ek vermom my woorde in plegtige fieterjasies
probeer so pligsgetrou om hulle kwesbaarheid in parentese te plaas

ek wens daar was meer skoorsoekers wat hulle neuse
kom indruk in my digkuns en die skoor uit my verse snuffel

voetsole en voetsiele

hoe mal is ek oor die gevoel in my voete

as hulle hulle staan so ferm staan

so diep in hulle spoor trap

my gunsteling oomblik is wanneer ek

iewers deur die loop van die dag

so spontaan en onverwags tot 

stilstand kom op die bol van een voet

en met 'n veerkragtige vonk fokus

al my lewensenergie in my voetsool

ek weet sonder twyfel my siel 

loop in en uit by my voete

inglip

al die jye dans met al jou gesigte voor my

die lig die skaduwees 

die hoeke van die water

die dag se gees 

die lug se reuk

die blomme se stemme 

die hare se val

die emosies verborge agter ons warm gewillige organe

vul in die gapings wat altyd wil inglip tussen die liefde

Escher tuimel in die digtersharte

ek wil 'n gedig skryf 

wat soos Escher

jou kop en lyf laat dryf 

op met die trappe af

wanneer jy dink jy rym na regs 

gooi hy jou radar na 

links

jy dink jy het gaan visvang

en nou sit daar 'n voël in jou net

die dubbeldwarsterugspieëling van metafore

die interweef van dimensies

kruisbestuif die oorvleueling van persepsies

en soek nie om die positiewe van die negatiewe te onderskei

hulle is gesmelt in dieselfde gesig van die munt

'n gedig met geen begin of einde

'n oneindigende verdraaiing en intolling van 

'n duisend digtersharte  

wat jou dieper en vlakker 

verder en nader bring aan die perspektief

jy bly jou inasem uitasem 

terwyl jou vryheid verstrengel lê in 

die labirintynse arms van hierdie vers

vloeibare naelstringe

dit is asof die seegolwe hier by loverscove in hermanus
voller lewendiger ontstuimiger is -
grootse woelende borste
van ‘n melkdraende mamma

ek spring al skreeuend
teen die golwe op
lag duik rys buite myself

o see, jou wonderlike ding!
wanneer jy my so uitstoot oor die strand
laat jy my eers vir ‘n oomblik uitstyg met jou golwe
oooooh al hierdie vloeibare naelstringe
wat my aan die aarde
die oseaan
en myself
laat behoort!

ek sprei my hande oop

ek sprei my hande oop

gereed vir die magtige vers

om op my palms te land

                   onthou jy, ek het dit al vantevore gedoen

geen papier of skerm het ek nodig 

om my woord mee vas te vang

slegs die holtes van my hande - 

daar is genoeg lêplek 

geen helder lig wat my woorde sal verblind

geen hoekige snydende papierkante 

net my vlesige gloeiende hande

wat te bly raak wanneer die poësie 

binne hulle gebore word

dankie

ek wil vir die oomblik dankie sê aan my wil

sy wat my pendulum soos wind oor die vlaktes

my wil wat wilsmoedig 

die spiere van my metafore 

styfspan in die vaartbelynde naelloop na 

die rymende hart van my vers-sotlikheid

pouse

kan ek nie net 'n stil digkuns skryf nie?

geen woord
geen klank geen kreun

geen hyg geen sug

geen asemsnak

geen angstigheid om by die punt uit te kom

digkuns wat doodeenvoudig

niks sê nie

dít sal baanbrekend wees

geen afmeting van of 

aanvoeling vir pouses tussen raserige woorde

net een groot pouse moet die gedig wees

ek sal baie van hulle skryf!

soos 'n hond

ek wil soos 'n lieftallige hond
aan almal se voete en bene snuffel

hier en daar opspring en gesigte uitbundig natlek

dan met my vier lawwe pote 

wil ek rats en verspot in 

skietende sirkels rondpyl van ekstase

gras blomme potte tafels katte stoele laat spaander die lug in

en dan salig en tevrede by jou voete neerval

hoekom is rare en ware digkuns so glibberig en ontwykend?

ek gaan kniel by die orakel van stilte
daar sal ek die antwoord kry

volmaan en vyeboom

ek skryf my verspotheid weg
ek skryf my vertwyfeling weg

ek skryf my onvanpaslikheid weg

ek gaan lê onder die vol maan

tiep my kop onderstebo

sodat ek die reuse vyeboom

met sy wortelbene in die lug sien tol

met die omtalie

hop die maan tot op my neus

my bonsende hart verstil

my tong lê laag in my mond

my oë rol agteroor

kom slaap 

kom sluimer diep in 

my maagwand vanaand

gretig

in mcgregor brand die digters 

se harte en tonge
soos kerse vanaand

so gretig om lig 

in die luisteraars

se ore

te kabbel

lemoensonne

sodra ek die drie druppels lemoen-olie

in die diffuser gooi en die aan-knoppie druk

word die wêreld 'n salige plek

ek teug die sagte soet wolke diep deur my neusgate

ek wikkel my lyf met ekstra genoegdoening diep in my kombers

die geluksaligheid begin skyn soos lemoensonne in my drome

afbeen-kwikstertjie

die afbeen-kwikstertjie

straal baie meer poëtika 

uit in die wêreld 

as ek

wat ek sien

wat ek sien wanneer
ek dink aan my digterlike beperkinge:

1. katarakte

2. straitjacket

3. Titus Andronicus se dogter Lavinia

4. 'n huilende meer

5. traanlose huil

6. hardlywigheid

7. verstikkende pen

8. gat in my keel

9. amputasies

10.  muggies om 'n karkas

11. verbrande fynbos

raining

it is raining in sandbaai

i watch how the raindrops 

glide down my bedroom window

oh how i desire to surrender and

fall untamed 

like the rain

wens-fontein

twee verwaarloosde seuntjies lê plat op hulle mae
op die rand van die walvisstertfontein

in die ou hawe van hermanus

hulle arms lank uitgestrek na 

die bodem van die fontein

hulle wange trek skeef soos wat hulle

tuur en mik met gretige vingers na die paar 

sente wat daar onder lê

ek loop nader 

nuuskierig om te sien hoe baie hulle al uitgedelf het

ek sien net klomp brons munte

geen pakkie skyfies of peanuts kan mens daarmee koop

ek trek 'n R20 noot uit my beursie en gee dit vir hulle

hulle vat dit vol beloftes dat hulle dit tussen hulle sal deel

nie lank daarna gaan lê hulle weer plat op hulle mae

en duik die armpies deur die water

ah, 'n kind se wilskrag en toewyding as dit uit hulle eie lus kom!

hulle lyk so gelukkig daar met klere half-nat langs die fontein

die son vang die water en hulle tande

weerkaats die wense van al die honger harte die lug in

sus

sus my nek
sus my asem

sus my frons

sus my spiere

sus my hart

sus my kop

ek kom lê in die hangmat van my gedig

en sus my hele menswees

in die soele ritmika

wat koel winde om my wiegende ledemate vleg

daarom is ek

wat sal gebeur wanneer ek nie meer water

met my vel of tong kan voel nie?

as ek eendag wakker word en my sin van water-sensasie

het oornag verdwyn?

dit is lewe se grootste gedig - 

water

en die aanraking 

insyfering 

indompeling 

daarvan

ons moet descartes ietwat aanpas:

ek voel water 

daarom

is ek