inkrul

inkrul in die teddiebeerhitte kom vind ek paar metafore 
wat my oggendtee sal wees en my tongkop sal verkwik 
ek haal diep asem sodat die suising in my ore sal bedaar 
en ek nie na die dowe toekoms hoef uit te sien nie 

ek hoor tibetaanse bakklanke is 
die beste geweer om tinnitus te keer 
dan begin ek sommer dadelik - nooi die singende bakke -
dit gee my rillingvel 

ek soek voortdurend die rillings 
dit is vir my die salwendste ding 
ril tot in die murgkern 
laat ek tril en ril tot in ewigheid 

maar voor ek agteroor lê moet ek my tongkop trein 
om uit haar hoekigheid te dink 
digter behoort met nugter en onnugterheid 
asemrowendheid te toor 

die dreun van die wiele hier op jeffreysbaai se strate 
wakker die angstigheid aan
rol die aand se reën met waaierende flirtasies oor die teer 
ouma rika, coreen en haar vyfmaande maelan slaap in die hierlangsekamer 

ek probeer om diep te asem en my hoesbors stil te hou 
die vredelike stilte is net te goed om te steur 
watter gedig sal ek hulle hierdie keer skryf? 
ek moet hulle epileptiese kat se naam inkanteer.. dit toor dalk iets op

die alewige wegvlug van rook en hoes
ek wonder hoe gaan ek hierdie gedig aanmekaar weef 
die gare moet jeffreysbaai se reën wees 
en die doek is ouma-grootjie se bonte laslappiekomberse 

die lig wat ek gaan nodig hê om my skryfwerk te sien 
is heldergeverfde leë plêstiek coke-bottels  
vir so bietjie naelbyt gaan krap ek in coreen se stephen king boeke 
om so bietjie ouderdomsbeperkende edge te gee 

wie glo in ouderdomsbeperking?! 
ons is vatbaar vir enige skokeffek tot 
in die lengte van ons dae 
moenie dink mens word ooit oud, wys of onskokbaar nie 

ek gaan snuffel in die koffiepot en 
bespiegel oor die betekenis van die lewe 
alweer gooi julle die deur oop 
daisies en hulle mamsters kan kom intrek