laat ons terugkeer hiernatoe

met die arrivering van die winter-seisoen

staan ek gereed met vlamme wat warm oor my skeen flits

ek sien ver voor uit in 

die onvreedsaamheid van die wêreld

as ek sou bid dan is dit nou

want iets skort in die lewe

die harmonie van saamleef en skep

en mekaar die vryheid van grond en atmosfeer gun

in die uithoeke van ons bestaan sal daar

nog humor moet vasklou om ons siele te red

want as ons eers ons waardigheid verloor het met

die uitwissing van liefde en vrede

gaan ons nie veel hê om aan vas te hou

laat die basuinende klanke van visionêre stemme diep in

die holtes van ons ore vibreer – helder stemme wat 

ons uit ons hibernasie sal pluk

en ons bloed die rigting sal wys

en asseblief, herinner ons om te skep in plek van ruineer

en dat dit ook okay is 

om te observeer eerder as om te reageer

leef met oop gemoedere en juig uitbundig oor

al die passievolle mooi wat 

pols en groei uit hande en monde

laat ons nooit ophou leer

laat ons bly kyk na die groei van

die sade in en om ons

laat ons sonder voorbehoud wortel en blaar spruit

wat van lig en son

skadu en vorm sal maak

laat ons terugkeer hiernatoe:

die eenvoud van skep

laat vaar die kompleksiteite en hoogdrawendhede

stroop die skeppingsdaad tot iets

so vaartbelyn en ongerep

dat ‘n enkele resonans die iris van die hartsoog

sal laat oopblom en tot verligting ruk