breek

ek begeer om 
te breek 
soos 
porselein

mag die breek nie stil wees

mag die uitmekaarspat alomvattend wees

knallend tot in die einder in en 
verder daar waar die eggos ook in
hulle eie stukke spat

ek is te vas
te heel

te eenstukkig

my nate wil lostrek 

meer lug wil inkom

ek begeer om oop te breek

soos gille wat uit kele skeur

my some wil uitrafel

en al die generasies se pyn en 

onuitgeleefde begeertes uitwoed

my lag my trane wil oopbreek

die lig die donker wil oopbreek

niks wil toe en vasgeklamp wees nie

breek oop lara

splinter in duisende stukke

gee myself oor 
aan die krake en die skeure

die fragmente en die lossighede

die skilfers en die doppe

die spaanders en die skerwe

hoe kan die wêreld kla oor 
die oopbreek van ‘n kreatiewe wese?
hoekom moet die stukke alewig vasgegom 
en reggemaak word?

laat ons 
breek 
en 
die stukke 
val 
waar 
hulle 
wil 
val