moeg

dis na 12 en my kop en lyf baklei teen die slaap

ek is moeg en seer gehoes

moeg om my rugstring uit te katrol die dae in

moeg om my pose te hou voor klaviere en kameras

moeg vir my pen wat spartel oor die papier soos 'n drenkeling

moeg vir hierdie moegte wat bly skuifel oor die aarde sonder siel in die voetsole

hierdie glimlaglose moegte wat verstrik bly

in die roggelende longe maak

selfs my hartseer

moeg

inkrimping

ek het moeg geword vir opstaan
ken oplig 

bors uitstoot 

stem uiter
hande oplig 

dans 

rebelleer
definieer filtreer redeneer
poëteer

dit is nie meer 'n lewenslustige wilskrag wat
my rugstring uitstrek sterre toe nie
dis nou net 'n doodslustige oorgee aan
die inkrimping van die siel

afstootlik

ek is afstootlik vir myself omdat

ek nie goeie digkuns kan skryf nie

oorsprong

die lewensaar 

droom 

my hart
weer terug 

na die oorsprong 

van die gedig

ek is nie bereid

wat wil ek my boude lam sit
hier agter die gedigte
ek is nie bereid om die bietjie harmonie en ekwilibrium
van my rug en nek te verkwansel vir die buk-oor-‘n-gedig nie
staan op en loop vry van die grendel van die poësie

ongetiteld

ek is 3 uur vanoggend wakker

'n dik slaperigheid lê gerasper oor

die skone niksseggendhede in my kop

ek is nie verbaal-lus

konkrete gedagtes bly my ontwyk

al wat my besoek is die gewoonte van pen-vashou

en die stringe slym wat alewig uit my longe gehoes word

ek het my arme realiteit in stukke gehoes

laat ek in hierdie woorde nie ontken of onderskat

hoe die hoes en my longe se onwelstand

my lyf en siel beproef nie

ek kan positief bly en glo dit bou karakter en sterkte

maar ek kan nie jok en sê my longe dra nie by tot

hierdie uitmergeling, hartseer en nihilsime nie

bly asemhaal Lara

mediteer myself die soete vredes in

deur die roggel kom daar 'n ontspanning gesmelt

'n oorgawe aan die slaap wat my kop en lyf wil toevou

hoe mal is my wese oor 

hierdie ontkoppeling, hierdie ontsluiting

so ondubbelsinnig, so onverwarrend

is die stille ekstase van rus

ek wil muur word

ek loop so na aan die mure as moontlik
ek het ‘n brandende begeerte om in die bakstene
te smelt en muur te word

ek is moeg vir mens-wees

my rug en gemoed
trek krom
ek wil alewig omkantel

ek verbaliseer elke woord stadig en hardop
in die hoop dat die sin soos ‘n trotse rugstring my siel
regop regopper regopste sal laat staan
die mure sal my dan beter raaksien
en my in hulle geledere nooi

ek kan nie wag om muur te word
‘n duidelike begrensing van
binne en buite
'n afweer van troebel waters
‘n ondubbelsinnige afkamping
van grys areas

so na aan die mure loop ek

wil inglip agter die pleister

en ook muur word

                 is ons verbaas dat mens rym met kens

                 en muur met puur?

traksie vir my sielswiele

by die begin van die gedig is
ek vol self-vertroue en

geesdrif

ink begin rinkink in die

nokke van die vers

sal ek

in die

negosie-winkel van die 

malkoppighede

aandring op

asemrowende

klandisie?

met ander woorde:

ek is maar net opsoek na

traksie vir my sielswiele

een van die dae sal die

nood so groot word dat my tande tot deur my brein gaan

kners

en die

letters deur my porieë gaan

etter

laat 

ek

titanies regopstaan

teen die

ewige

rebellie van die

swygsaamheid