in die middel van die groot hout-stoep
sit ek kiertsregop met my woordtong
en spin sagter en meer trillend as
‘n kat agter my woorde aan
die damwater nies nog agter my ore
die slik en lelies sit taai in die waai van my bene
van al die geskuifel in die holte van die roeiboot en
die wilde stekelrige waterblare
jeuk my boudvelle onbegrensd
die silhouette van berge skryf die mooiste strofes
hier voor my sit simonsberg jonkershoekberg en die helderberg
die honde hang om die mense se voete
die krieke begin hulle swart klewings aan
die skemer te smeer
hoe dig 'n mens vanuit die denklose plek
daar waar dit net suiwer spontane metafoor is
wat roekeloos uit die keelgat lek
en in filigraan lettergrepe
soos stalaktiete in oorbuise drup?
‘n hond se tong smeer oor my kuit
die skemer raak stiller
die berge hang in hulle geruislose dreuning
en
die hadeda versuim om
sy keelvolle gewoontes uit te druk
dankie god ek is weer lewen-dig!
ek is vry
ek is vreedsaam
en voldoende gelukkig
my ledemate het weer die dans geproe
my vingers juig oor klawers
en
my binnenstes kniel eerwaardig voor die liefde
my hart en tong hou net-net
tog
volwaardig
by
blydskap lewe met sterk vlerke in die lug
diegene nie op aandag
mis dalk sy verruklike vlug
No comments:
Post a Comment