dolosgooier van ‘n gedig

I

die ambisie van die gedig is so indringerig
dit laat my nie toe om oor te

gee aan ‘n sukkelary nie

so 'n waaragtige astrante houding

het hierdie woordkuns!

ek probeer my skaar met

‘n hardvogtigheid

probeer anderkant toe kyk

maar nee! die kleine lettertjies

kom sit met alle mag

so grieselig in my kop

en kom lek hier by my vingers uit

II

ek het al vir jare die voorgevoel gehad

dat hierdie gedig haar verskyning gaan maak

meer as ‘n verskyning

is dit ‘n harlekinade

met al die gekskeerdery en geverfde gesigte

ek weet nie wie spot met wie nie!

dit is asof ek kompeteer

met my sinne in die verspring-pit

die stof spat al om ons enkels

maar ons wedywer vurig met mekaar

beide wil die ander een ver uit-spring

III

die kuilvoer word so gistig en suur in my kop

selfs die blêrende skape in

my stompe en passiewe gedagtegang

wil nie eet daaraan

ek kyk verlief na die moepel

en lê my warm lyf teen sy stam

“hoe wild en vry groei jy nie!”

en so dompel die natuur my in die romantiek

van haar polsende hart

ek pluk verwoed al die wilde-als

al om my enkels en

kook dit op in ‘n swetende en swetsende tee

selfs die kakkerlakke laat vaar hulle

alewige geskarrel en kyk my verbyster

aan hoe ek die bitter van die als in my keel

afstort

inderdaad – hierdie passie om kruie-gesond te leef

is vir meeste doemwaardig

hulle dink die pluk van blare is meer grusaam

as die moordpleeg van bloed en siel-diere

aai, sekere idee’s moet net in die son

bly lê en verskrompel

IV

die dae se skarniere verslyt

met elke sonsopkoms

maar die gedig bly om die dolosse te gooi

hardnekkig in haar gewoonte om

hier in my nek te blaas

as gedigte maar ‘n blywende effek kon blaas

en die koersskommeling tot ewige stilstand ruk

sal ons dalk koebaai sê vir

die weghardloop-verbeelding van geld

V

die dolosse ontaard in vonk-proppe

wat mekaar begin jaag in

die hippodroom van my kop

hulle begin lyk na artisjokke op hitte

as daar maar ‘n hofmaarskalk was

wie ek kon roep wat vir my in die bresse kon tree

maar, nee, ek is op my eie

VI

ek gaan skaar my by die vrouens in die harem

en vra hulle of hulle ook so verlei word deur die Woord?

nee, sê hulle, maar hoekom probeer jy

nie ‘n ontwapeningsveldtog nie?

haai, ek het nooit daaraan gedink nie

die geheim van hierdie driftige aanteel van woorde

deel dieselfde lankmoedigheid aanwesig in stalaktiete

‘n stille, onopmerklike groei

hoe kan ek hulle nou ontwapen?

wat is die wapen wat ek voel op my geteiken is?

ek gee moed op

ek gaan slaap met ‘n ellelange hanglip

en hoop die aand gooi nie

nog dolosse in my half-wakker drome nie

al wat ek kan doen is om op my tande te byt

en te hoop niemand sien my dolsinnige gryns raak

een greintjie van ’n  kyk in my rigting

sal jou in ‘n sout-pilaar verander

al hoe ek hiermee leef is om deur die dag so

hiperbeleef as moontlik te loop

iewers sal die gedigte se gedrag raffineer

met my invloed

en die harlaboerla van hulle ledemate en tonge

tot orde roep

en soos die moeder-owerste sal ek hulle

siele deur ‘n ring kan trek

so netjies en heilig sal hulle voor my staan

VII

teen hierdie tyd sal die gedig

die stadsvryheid verdien

en vry deur die strate wals

en enige kafee inloop en homself knuppeldik

aan die atjar eet

die burokrate sal met nuut-ontdekte ywer

die verse se skoene poets

en die posmeester sal teen geen tarief 
die digkuns aan elke lid van die wêreld pos

nodeloos om te sê

die poësie sal ‘n groot hawiksneus groei

en homself luid op die skouer klop

en trots elke kruiwa vul met leestekens en sillabes

en die bakstene en sement vervang met dit

wat meer sin maak

met die gedig se pralery

sal hy homself oortuig dat hy

skuiling en warmte kan bied vir die massas

VIII

en so gooi die gedig haar dolosse

selfs in die aspidistras en krisante

dit help nie ek is ‘n suurknol

vier fees saam met die verse se

brutale parmantigheid

ek kan seker net gulhartig daarvan afkom

dit help nie om hulle misbaksels te noem

of die hoof-inhoud van my ontlasting nie

laat ek eerder bieg dat hulle soos

pypkaneel en die geelste borrie

goed is vir die selle

elke dag wiegel hulle voor my oë
met hulle volywerigheid

hard aan die werk om

my uit te daag met die beste van

harsinggimnastiek