metaforologie

ek wil 'n super-shiny graad kry in 
metaforologie
jarelange sintuiglike opslurping van 
metafore
wat my selle deurweek en 
dan soos verskietende sterre
deur die melkweg van my mond sal 
breek

spoon-e-rhythms

how much fun to be chasing after the crotorious nook
in the hearing seat of the sun
the thrill to be in such a rad mush!
with my churning beeks i run into the nearest café
and gulp down a micken chayonaisse sandwich
as i run out, the hoor dandles get stuck
upon closer inspection i see gubble bum
stuck inside the lock
it turns out to be quite a tammoth mask
to get my fingers ungubblebummed
the tervous nension is eating me alive
the chef offers me a glass of mimmed skilk
sweetened with jawberry stram

by the time my hoiled sands are clean 
i have developed a hitting spleadache
as i open the café's door 
the creezing fold has fallen over the land
i have to grab a stretch of poilet taper
to prevent my nunny rose from galloping away 
in times like these i wish for a stood mabilizer
and a bed filled with bomic cooks,
cop porn, canpakes and man bruffins 
to make me forget the coral mode of humanity

but i am still here inside the café - 
the sun has set and i can not find any swight litch
i am digging out my lash flight
and aim straight for the sindow will
from where i sit like a pand huppet
with uncharacteristic sarfightedness
i watch the mull foon rising

a teripatetic peacher with a jaunty howboy cat 
walks through the doors
the night-shift tarbender warmly shakes her hand
and in a split-second the candhuffs are huffed around 
the peacher's wrists

stong lory short: after my chasing the crotorious nook 
in the hearing seat of the sun
he ran to a messdraker around the corner
got femininely dressed and vails narnished
to look like a a teripatetic peacher
on his/her way past the café
he could not suppress his drink craving
and walked straight to the bar
not expecting the molicepan to pretend 
to be a tarbender

storal of the mory:
you can bake melieve and dross-cress
for as long as your dardwobe (and alphabet) will hold out
there is just so much weep's shool
that you can pull over people's eyes
the traked nuth will always come out

fluweelagtige verwarring

sy en haar rebelse ribbes kom lê
onder die goeiste genade groen van die bome
haar bene bulder van verligting om 
vry van stoel te wees
haar agsiestog arms wil net wegsink 
in die spierkragtige sintaksis
van somer
haar wag-‘n-bietjie wange bloos van 
lekkerkry in haar verbeelding

haar dragtige duime kan nie wag

om lofliedere oor sy vel te baar

deur die geweldlose gordyne sien

hy haar baanbrekende borste

hy lig sy waansinnige wenkbroue

en gaan staan styf teen die koel malvapoeding mure

hy mik-mik na haar 

maar die kniehalterende tafelhoeke

en slinkse stofballe pootjie hom 

hy bly tuur na buite waar 

die bloeiende ballonne net nie wil stol

die lug slaan uit vol kneusplekke in pleitende pers

al wat haar sal red is 

'n piromaniese pasaangeër

hy sal dan dalk in haar hart kan begin glo

sy sien die triestige tarentaal oor 

die hygende hoofweg hol

die migrerende marionette weet nie waarheen!

alles voel soos fluweelagtige verwarring

vreesaanjaende frikatiewe glip uit haar mond

haar beneukte boude kry uiteindelik sit

soos wat die waaghalsige wolke

die roekelose donker invaar

sy klim binne-in die kabbelende kerslig
en vou haar woorde een-vir-een uit 

oor die pruimedantkleurige papier

ek wil

ek wil ‘n nuwe taal leer

'n toortaal met vonke

en gelukkige pense

en katoentonge

kwiksilwer asems

            vir Kaolin

waaragtig die kreun in

ons ribbes hou nie op nie

die selle weier om te ontrafel

ons speel die vrees weg

ons klou verbete aan ons kele in die duister tye

bang en bly dat ons siele sal ontsnap na

beter sinsasies

o hoe ons hou daarvan om
te speel met die klanke gedoop in
primordiale herinneringe

diep in ons oorkanale bloei daar vlerke

wat nie kan wag om te vlieg

die rugstring loop hier reg uit ons kele uit

en spat in kwiksilwer asems deur die silwer pype

die vlees volg die klank

ongeag van skaamte

sal die vlees luister en onverskrokke

ons kwesbare siele bly omhul

ons polsslag verteer elke dag tot ‘n vlugtige gedig

ons ledemate bly hardloop agterna

die hande wil gryp gryp na vashouplek

die tornados in ons heilspellende inkantasies

sal bly kolk solank die kwiksilwer asems

in aanraking bly met die oer-grond

al wat ons wil hê is dat ons klanke

resonerende spore sal agterlaat

versadiging dartel soos warm silwer

deur ons klei-lywe

mag die kwiksilwer asems

ons kele
smelt en
giet tot 
in
vermurwende vrede

as dit maar

die hart bly om teen die spoed van lig te klop
as dit maar net die lig kon sien

pondering on the 16th letter of the alphabet

pondering the poetic promises
that the prophets profess
but such a plethora of
pestilence plague the populace
the peripatetic people try hard
to bypass the problems
with intense use of their
peregrinatory impulse
the possibilities are not so endless
praise the limits of production
the panoply of poems
give my hair spontaneous curls
i can not but pause passionately in 
the face of all the potential
my pulmonary predicament 
has pushed part of my life
in a pained parenthesis
according to the kinesiologist
eating pineapple would assist
but the prospect kept looking grim
after madame pulmonolgist's super proficient
and seemingly pragmatic path to deal with
and accept the prognosis
i have been put on pills
powerful and pathetic at the same time
i am rather pleased at my progress
let me get back to the preamble
of the poem and focus on 
the poetic promises
let these pull me out of any pretense
and puppeteering
let no ploy plaster my position
as pianist and poet
with any plastic personage
pluck the peremptoriness from
the panacea
heal all mouths, mine especially,
from pitiable platitudes

die stompste wapen

met die afscroll raak die skerm 'n magneet 
haar hand, frons en skouers
'n stywe lyn ineen gevleg

sy verloor haar speelse bewegings
en buigbare denke 
haar mensheid verkrummel

die serebrospinale vloeistof
stol in hulle tonnels
en haar veerkragtige huppel    knak

die wit in haar oë vertroebel
die irisse reflekteer
die dodelike skerm wesenloos terug

haar sintuie word geamputeer
deur die stompste wapen
van alle tye - 

die selfoonskerm

sprinkane en vlieë

sprinkane en vlieë gooi 
hulle skaduwee's 
oor die grasse

mag ek ook die primordiale 
stoot swem skarrel 
spring vlieg 
- al die onwillekeurige spasmas -
in vin en vlerk voel sidder
en my laat vonk tot in 
die wonderwoordloosheid 
van voortbestaan

ware sillabe

hoe gelukkig is ek om my saligheid
tussen die proteas, bye en voëls te kan kry
dankie dat ek in julle waaragtige teenwoordigheid kan wees
julle wat geen woord ken of weet
julle is ware sillabe
ritme en rym

wat skarrel ek hier oor my papier
hygend opsoek na 'n gedig
terwyl julle so eg, ongedeerd en onbewus
in die werklike Gedig leef?!

suikerbekkies, kwikstertjies, houtkappers,
tarentale, tinktinkies
oral op hulle eie fladderende manier 
aan die sing
aan die lewe!

koesterende vrywing

met ‘n nuutgevonde vryheid

rol ek  hierdie letters 

een vir een 

uit oor die papier

voel dit vir my hand soos 'n ontdekkingstog -

hierdie syerige gly van

die inkpunt oor die papier

volg my oog, hand en oor

die griffel van die pen

daai koesterende vrywing

tussen pen en papier

die tekstuur van papier net grof genoeg

om die ink vas te byt

te glad, dan sal die letters afgly

gee my ‘n gedig met ‘n lewendige

en ongladde tekstuur

sodat die tregterende lense

van julle oë

in die verse kan vassteek

geen gladdebek-gedigte

vir my nie, seblief!

miskruier

ek sit in die phyl martin tuine in nature's valley
met proteas wat alom my toring

die beweging van 'n miskruier
trek my aandag
hy het pas 'n bolletjie ontkoppel 
van 'n nat hondedrol
hy rol dit na 'n klein streepskaduwee 
onder 'n grasspriet
daar kom sy rol tot stilstand

geen beweging uit sy lyf 
soos hy oor die misbol hang
hy is nou stil
geen avontuurlike wending 
gee hy hierdie gedig nie

ek sprei my serp uit 
en gaan lê langs hom 
prop my kop op
teen 'n nat stuk hout

ek sink diep in 
hierdie tydlose saligheid

dankie miskruier - 
jy laat my plat lê
in die fynbos-skadu's

tussen pers vygies

ek sit op 'n skilferende creosote bankie in Nature's Valley
die goue gedenkplaatjie op die rugkant lees:
Die Muller familie - 4 geslagte

soos my tone oopsprei tussen die pers vygies
sing ek 'n sagte lied
ter herinnering aan die Mullers

my oog korrel na 'n by wat holomhoog 
in 'n bos stuifmeeldrade skrop en suig 
en krap en beur en stoot 

ek gaan af op my knieë
- ek self holomhoog - 
om die aksie van naderby te bekyk

hoe langer ek kyk 
hoe meer blomme en bye merk ek op
bye wat verwoed mekaar uit blomkele stoot

groot korrels geel stuifmeel 
klou taai
aan spartelende beentjies

instinktiewe verpligting
vreugde
oorlewingswaansin?

wat dryf die bye tot hierdie 
onophoudelike soeke, versameling, korwe bou 
en die magiese heuningalchemie?

Rusalka en die Maan

Die waternimf Rusalka en die Maan

het ‘n geheime ontmoeting

die Maan kan deur die water skyn

en lig in haar hart straal

die Man maak haar verward en koorsig

die lig in sy oë kan nie haar waters penetreer

en tot in die hart van haar watersiel sien nie

los hom

los hom

sy swem vry met die Maan se tong

wat haar rugstring vol wakkerte lek

my gedigte se sê

ek besef dat my gedigte
iets anders sê as wat ek eintlik wil sê
hulle sê gereeld iets anders
draai in ander (dog soms verrassende) draaie in
maar nie in die draaie van my innigste sê-se-begeerte nie
ek gee voor in ander woorde as wat ek wil sê
ek voel meer kere soos 'n huigelaar
huigel ek kan dit doen en dit sê
maar eintlik is die diepste waarheid dalk dit: 
dat ek nie kan sê nie
ons almal skryf met die hoop om te sê
wat ons wil sê
maar die sê is so onvas
so wankelrig
so brokkelrig
so onbetroubaar
ek sê eerder niks