let me fall asleep amongst the flowers

let me fall asleep amongst the flowers
my head nestled between the velvet leaves of the proteas
my ribs finding a cradle in the soft moist earth
my ankles flying with the spritely flowers of the butterfly bush
my eyes getting lost in the purple hearts of the pelargonium
caress my cheeks with the pillowiness of the clusters of hydrangeas
tickle my nose with the tinkling bunches of wisterias
sing my restless thighs to sleep
with the soft humming of the pincushions

oh sleep is sweetest amongst the flowers
slip a beaming yellow hibiscus behind my ear
while my lips tremor its last wakefulness
against the petals of the wild rose

      the flowers will flower 

      because they know not what else to do!

      the girl will fall asleep amongst the flowers 

      because there is no better place

Big Mouths

it is heartbreaking how the Big Mouths
hold power in this world
i’d rather join the ranks of the sunshine
to anchor my sanity
i invite the geranium and the guinea fowl
to have picnic with me in my garden

(one of my first poems written in Lockdown 2020; I recently translated it into English)

kniel die son

kniel die son in
die palm van my hand
hy sê dankie vir 

hierdie oophandige gebaar
wat hom so sag 

ontvang en omvou

my huis staan reg hier

ek voel my skrywery is so aan die lewe

daar is 'n vibrancy,

'n onhuiwerigheid,

'n voortgriffelende openbarigheid

ek skryf sonder daai huilerigheid

daai vrees, daai twyfel

ek skryf nie omdat dit goed of sleg is nie

of mense dit gaan lees of nie of

gaan goed-of afkeur nie 

ek skryf dood-een-voud-dig-lik

omdat dit FOKKIN lekker is!

ek wil nie brei, ek wil nie koekbak

ek wil nie mure bou, ek wil nie toilette regmaak,

ek wil nie trokke bestuur, ek wil nie byeneste aanhou

ek wil nie verf of teken 

ek wil nie wegkruip of weghardloop

ek wil skryf skryf SKRYF:

my heenkome 

wat eenvoudig vloei uit die punt van my potlood

ahhh ek huil nou sommer - 

my huis staan reg hier tussen potlood en papier

nou sal jy soet slaap, skat-Lara

komaan Lara 2024 is lankal verby!

is ek nou binne die 5 van 2025?

die 5 voel nog so vreemd onder my potlood

oefen nou Lara:

ek wil en moet meer gemaklik en 

teenwoordig word met hierdie 5

5 5 5 5 5 5 5 5

 5   5   5   5   5   5

5 5   5 5  5555  5555  5 5 555    555 

5

nee! dis 'n ongemaklike gekrappery!

wat 'n onelegante vetpensnommer

moet ek myself maar oorgee aan 

die lompheid van hierdie jaargetal?

ahhh ek het so baie van 2024 gehou as 'n getal en 'n jaar

 - dit kan nie oor en verby wees nie?!

komaan Lara 2024 is lankal verby!

span jou kreatiwiteit vingers en tone in

om hierdie 5 met vollywige selfvertroue en 

feestelikheid in te kleur:

komaan: doen dit more eerste ding:

vat soveel moontlik kleurpotlode en 

griffel en dans 

daai f*kkin 5 vaartbelyn en 

swierig aan die lewe!

smelling-the-low-lying-tiny-flowers-pose

      for Fiona

the little flowers growing closest to the ground
are the best yoga teachers in the world!
effortlessly they succeed
to get me to crouch down on all fours

without word or gesture
i am guided to
press my knees against the earth
bend my head forward
open palms gently to push aside the grasses
and get as close a look at the teensy-weensy flowers

and it does not end there!

my head is pulled even further 

to stick my nose right into their little faces

i have to see if they smell of anything

as i said:

the little flowers growing closest to the ground
are the best yoga teachers in the world!

in sy oë

             dit is koud vanaand in kaapstad
die bedelaar soek 'n stuk warmte in
sy kartonbed
sy mond is hard soos
die betonmure
wat oral
om
hom
oprys
maar in sy oë
sien ek iets van sy siel skyn soos
'n perdeblom wat
deur
die krake
breek

klok

my hart trek
in die vorm van
‘n klok

ek prewel ‘n gebed
mag ons nie lui raak met liefde en
nooit die noodsaak van die skeppingsdaad minag

ek begin lui van diep binne my bors
dit tril en ril deur al my spiere totdat my lyf
opstyg en beier die wye lug in

       word wakker wêreld, word wakker!
       die nuwe dag breek aan soos ‘n swael-seisoen
       in vlug na die reuk van somer

in die grond en blom skyn die hoop

En so het sy opgestaan uit die blomme-velde,
'n besete vrou gevul met drome van die aarde se diepe waters
so doen sy haar daaglikse pligte met grond onder haar naels,
borduur sy die lande aan een met die stingels van blomme
sy is alleen, net sy en haar tien vingers,
soms van haar kop af, maar altyd geheg aan haar hart en haar blomtuin
sy is deels vrou, deels aarde, deels blom

hoor hoe haar stem deur die blom-woude breek!
kyk hoe sy haar menswees bevry
deur met grond en blom liefde te maak
in grond en blom skyn die hoop
wat nog by ons mense spook

sy het vele sonkoper velde ontdek langs die kusste
het hul gevul met voetspore vol ryp wense
die dou lek sy vroeg-oggend van die lelie-blare
vee haar wange met die sagte son wat deur die struike breek
sing sy alomheen die liedere wat resonant oor die vlaktes aanrol
'n vrou soos hierdie mag nie stil bly!

hoor hoe haar stem deur die blom-woude breek!
kyk hoe sy haar menswees bevry
deur met grond en blom liefde te maak
in grond en blom skyn die hoop
wat nog by ons mense spook

dit is daar waar sy wil wees
daar waar blomme vry, wild en helder kan bloei
waar grond diep gegtrap kan word
waar groen, geel, oranje, pers en rooi
rys uit modder en 'n nuwe wêreld aanbreek
ja, dit is daar waar sy wil wees
daar waar haar siel saam resoneer met die seismiese aardskuiwings
wat tril met die geboorte van elke nuwe blom
daar waar grond haar die ritme van wind en water leer
haar leer hoe om haar vel ten volle te voel
soos wat net 'n blom kan voel
blom sing haar lyf uit elke hoek en porie
tril die vrugbaarheid regdeur haar voetsole
trap sy versigtig want blomtyd is 'n vlugtige en delikate seisoen
en tog dans sy diep, hard en vinnig omdat blomtyd uitbundig en grensloos is

hoor hoe haar stem deur die blom-woude breek!
kyk hoe sy haar menswees bevry
deur met grond en blom liefde te maak
in grond en blom skyn die hoop
wat nog by ons mense spook

grond is bly om te voel hoe diep vrou haar spoor trap
blom is bly om te sien hoe passievol sy deur die vreugde van kleur kan stap
sy druk haar lippe en bors ferm teen die aarde
voel die vibrasie van die magtige minerale groei
wat stoot en rys deur wortel en blaar
hoe lank het sy vir hierdie blomtyd gewag!
nóú is dit hier en blom sy saam met een hemelse vrugbare krag

ek kan nie wegkyk

proteas loer uit
hulle donker oë oor
die hange
die fluweel ooghare
flikker
oor die velde

ek kan nie wegkyk
die uitlokking is
onweerstaanbaar

oopblom

ek stoot my bors uit
gooi my kop agteroor
met 'n mond wat laggend
al my werwels soos 'n wisteria
laat oopblom die wye wêreld in!

my abillity

endurability:

that is my ability

stil lewe

ek het weer so siek geword in my longe

slapelose nagte
verstarde en moeë dae
bolyf en borskas so seer

vandag so laagtepunt bereik
geen fisieke of kop krag

ek sien niks veel raak nie

ek is in so sieke dwaal

dit wat ek wel sien lyk faal

       maar 

daar was 

een     enkele 

objek
wat my aandag verwonderd vasgehou het:

' n leë 

consol

glas  pot

die manier hoe sy net daar so     geruisloos
in die oggendlig staan en      blink in 
haar glassigste     glassigheid

ek sit op die vloer en bly kyk en kyk na haar
'n eenvoudige glas pot

ek hoef nie eens aan haar te vat nie

sy is werkliker as werklik

meer betroubaar as my hart en my kop

sy die hoopvolste stil lewe in 

my bestaan vandag

die poëtiese misterie:

hoe verruk ek staan teenoor 

hierdie 

      harde 

             helder 

                    deursigtige

passieloosheid van glas

 

vat my huistoe

ek raak naar van hierdie heletyd 

in my kop, in my eie geselskap te wees

ek begeer 'n liefwees sonder entanglement

'n liefde waar ek nie so vervreemd

en alleen voel nie

wanneer en vanwaar het ek geleer om so te voel

wanneer ek deeply invested in iemand word?

ek soek iemand wie my kan wegtoor

van my en sy koppe

iemand in wie se omhelsing

ek vry en heel myself kan invou

en net waar aan myself bly en nie verlore raak

so diep gehuld en veilig en geliefd voel

nie bedreig en jaloers en geintimideer nie

iemand wie myself laat vind en wees

iemand met wie ek saam 'n heenkome

vir my verwese hart kan opbou

iemand wie weet waarnatoe

om my te vat wanneer ek vra:

vat my huistoe

ek kan nie help dat ek tans so huisloos

dakloos en deurloos 

vensterloos en grondloos voel nie

ek soek iemand wie my nie afskeep verveel frustreer nie

iemand wie die klokke in my hart sal laat lui

iemand wie my hoekigheid, my onblusbare hande, my alleenlyf 

sal koester, bewonder en versag

ek soek iemand waar ek myself sorgloos en vreesloos kan invou

die hunkering na hartsgemak bly my sielsore tuit

ek is so goed geolie daarin om met myself huis te hou

maar ek wil weer leer en versag om spasie te deel

nie noodwendig elke dag, heel week, maand in en maand uit

watter praktiese hartsomhulde oplossing is daar?

net so is dit verby

net so is dit verby
net so breek die hart
net so word die lyf verkoue
net so knak die gemoed

maar net so staan sy op
gefokkinolie in hierdie meedoënlose rivier
genaamd lewe
onteensegbare waarheid dat lewe op haar manier balans soek

die week pluk sy honderde hase uit allerlei hoedens
weet nie waar kry sy die reserwes
haar vingers het so baie klaviermusiek om gereed te hê voor 15 februarie

die emosies en stresvlakke het deur die dakke geskiet

teen die brainfog
teen die weenklaag
teen die siekte
teen die alewige gehoes
teen die snydende kopseer
teen die baie stemme
staan sy op
sy dog sy was superwoman toe sy in haar blomseisoen was
maar fokkit sy is meer as superwoman nou wat sy
deur modder moet waad
viva lara viva die hart sal nie versaak!

ag nee, geitjies sterf ook

ek maak my venster oop
en op die vensterbank val
'n piepklein geitjie
                        gekwes

hy het seker in 'n gleufie skuiling gevind
en toe ek hierdie oomblik kies
om die venster oop te maak
                        knyp 

die raam deur
sy dun lyfie
etlike lewenstrillings flits deur sy selle
en skielik net so stil
net so             

                       dood

sy lyfie so weerloos en klein
my skrik so bitter en groot

alle klammigheid in my mond verdwyn
my oë dartel wild oor die kortstondige lewensboog
waarin hierdie brose wesentjie in 

hierdie klein hoekie 

van die aardbol gestraal het

'n halfuur later kom ek terug 

om seker te maak die geitjie is nog daar
en dalk wonderbaarlik weer opgestaan het

                       maar nee

'n hele spul reuse miere
oortrek sy lyfie en
                       verlustig 

hulself aan alles wat
hom eens laat beweeg het

die skok trek my platter
hoe gou so polsende kleinood
                     oplos tot in 

die onpolsende 

                       niet

voor die begin was die soen

jy soen my omdat
ek jou soen
omdat jy my soen
omdat ek jou
soen omdat jy
my soen
omdat
ek jou soen
totdat ons nie weet
wie het die soen begin soen
en aan die begin
was die soen die begin van die begin van die soen
is die begin van die einde
want hoe lank kan die ek
die jy
begin soen
voordat die jy
begin om terug te soen
en dan voor ons ons oë uitvee
is ons op die punte van ons lippe
en die soene val om ons neer
en verdrink in die beginne van al ons soene
want daar is 'n vloed van beginne wat wag 

vir die begin van die soen en 

dis altyd begin van voor af

dis altyd soen van voor die begin

en die begin is so geduldig vir die begin van

die soen maar hoe meer beginne 

hoe meer word die honger

en ons is van vooraf weer honger

want hoekom raak ons honger soos

aan die begin wanneer die begin so honger wag
om weer te begin soen

thoughts

There will always be some estrangement, alienation, lostness, confusion, distance, fragmentation, misunderstanding in bonding togetherness

Yes it is inevitable that we shall see, desire and imaginate kinship. We shall search out the shared interests, energies, resonances and harmonies.

We shall try very hard to negate the disharmonies, the dislikes, the misalignments

Are we ultimately islands broken away from the continent

Where was our original shared continent?

Were we ever one before?

One common human?

Not all these differentiated articulated independent unique eccentric crazy hungry needy individualists

Our egos wanting to hear their own voice and rise up in their own power

We have asked for our alienation

We are the cause of the fragmentation and the severing from each other

We shall always remain foreign

and strangers in this motley humanity

Ah and the mind, the hormones, the seasons, the moods keep playing tricks

with our perceptions and emotions

In our closeness we have become so alone

In our separateness we have become so united

i love it how a poem can be

i love it how a poem can be 

a story

a dialogue

an observation

a comedy

a description

a song

a manifesto

a changer of mind

a feather-ruffler

a memory

a travelogue

a love declaration

the enlightening of the mundane

a glimpse into a stranger's brain

awkwardly self-deprecating

an inspiration

a ditty

an embarrassment

a venting

a cry for help

a moment to breathe

the belief and the mistrust

with an inbreath
poetry creates the belief in the infinite expression

and with the outbreath

the poetry staggers with the exasperated mistrust 

in its limitations

choose

what would you choose?

feeling alive and elated

inside a fiction

or 

feeling numb and pathetic 

inside a stark reality?

Jagter, jagter

Jagter, jagter
vang my as jy kan
sny my keel af
tap my bloed uit in jou emmer
kerf my in eetbare snitte op
gooi my pels oor die drumpel van jou deur
hang my skedel teen jou muur
moenie probeer my grimas wegdruk of vervorm nie
ek sal vir jou bly oopbekglimlag
totdat jy eendag self langs my
teen die muur hang

* * *

Jagter, jagter
kwes my met jou koeëls
ek wil weer en weer 

daai wrang smaak van verwondering teen my verhemelte proe
gee my geen ander gevoel
as bloed wat uit my eie liggaam loop
daai ontstollende oomblik
verruklik lewendig
voordat die wegkwyning insypel
en die bloed vervang word
met die starre dood

* * *

Jagter, jagter
kom vang my in jou net
ek sal skop en ruk en
byt en spoeg
maar die struweling sal nie plat gaan lê
jy sal my dra na jou grot
die opstandigheid in my tong
sal nog af en toe bly flikker
stukkies van my sal met tyd
in die droë are van die aarde wegsyfer

my gees sal in die klippe gaan klouter


* * *

Jagter, jagter
kom tel my op
druk my in jou hand
vryf my oor jou slape
jy sal dink dis klip
wat snydende gewig teen jou lê
maar dis my tonglem
wat nog wild flikker
en nie sal lê
totdat sy in die wonderholte
van haar mond haar tuiskoms weer vind

* * *

Jagter, jagter
jy hoef nie jou geweer op my te rig nie
kwes my eerder met die koeëls van jou oë
mmm, my wonde bloei verruklik
ek gooi my arms hoog soos fonteine

net ek en die meer

so vroeg in die jaar
en ek is huiwerig
om te veel goed te reël en beplan
want 2024 het gewys
hoe vinnig spring al ons aksies na die verlede

ek sit nou liewers op my stoep
kyk na die boom
luister na die see

hierdie alewige hede wat so vinnig verlede word
put my nostalgie vreeslik uit
ek is gatvol vir hierdie meedoënlose marsjeer van tyd

in plaas van toelaat dat tyd hierdie pylende baan bly
sal ek haar toor na hierdie groot meer
waarop ek in 'n bootjie stadig lê en dryf

    sonder onthou
    sonder vergetelheid
    sonder more
    sonder gister

net     ek      en      die        meer

the Jogger and the Drunkard

as i drive out to the beach
this first day of January

i see a drunkard  - dazed - falling in and out of gravity

and a moment later as i pull into the main road

a jogger -  so upright, so rhythmic, so energised

running into the new year

oh Jogger and Drunkard

you sum up the two moods in

the world today

who of the two would i choose to be?

neither

i do not desire the forgetful stupor of the drunkard

i do not desire the dogged willpower of the jogger

suspend me between the two realities

soen 2

jy soen my asof my tong
'n stuk kurk is wat jy 

met soveel deernis en fermte
uit die nek van 'n wynbottel trek

kantel jy my nek en lyf teen die perfekte hoek

sodat niks van die soete wyn van jou hartstog verspil nie

soen 1

jou tong is 'n olie-boor
wat spinnend en tollend
al om die skag van my tong en keel
dieper afgly
en nuutontdekte olies
uit my reservoirs pomp

dis die vraag vanaand

wat begeer ek meer?

sy soene
of sensasionele digkuns

o fok, ek kan nie kies nie
(in my wêreld, kan die een klaarblyklik nie sonder die ander)

...maar dis jy wat hier skryf

jy skryf die gedig deur my

wat het ek te make met hierdie gedig?

ek mag dalk die potlood vashou

maar die marionet-meester bewimpel

sy stokkies en drade so fyn-meesterlik

dat dit lyk asof die digwaters 

uit my eie hand drup

30 Sept 2024

bed bedder bedste

vandat ek jou in my bed verwelkom het

voel my bed so bed bedder bedste

groter, wyer, dieper

sagter, snoesiger, weelderiger

ek weet hoekom ek vandag nie een keer 

my deur oopgesluit en my voete buite gesit het nie  -

ek is te verknog aan hierdie bed

die plek waar jy my weer lyflus

hartstog en liefde leer voel het

elke dag

elke dag maak jy my hart voel
soos ‘n geskenk
soos jy kleurlinte om haar losknoop
en haar oopvou soos
‘n sag-geweefde en
fyn-geweegde persent

of anderste gestel:

elke dag knoop jy die kleurlinte
om my hart los
en laat haar voel soos
‘n persent in my eie bors
wat ek gretig en nuuskierig oopbind
en daarbinne nuwe ontdekkinge

wondere en vreugdes vind

15 des 2024