no one knows

where do all the fragments of moods go?

last week i blamed the moon

the week before that my shedding womb

this week the warm berg winds unexpectedly melting

our hibernating hearts

the blood and bones collide

no one knows which direction to go

out of joint

the widening gyre 

the people can not hear the poets

the poets do not hear themselves

the sky crumbles

the anchor dissolves

the heart sinks

still the soul 

keeps 

rising

may 2024

ek is nie jammer

die lewenskreun is onverskrokke
al is die elemente hoe ongenaakbaar

die kontrapunt in my lewensfuga
soek alewig na die ontwykende voltooide kadens

die onrus bly
smeul in die smeltkroes

die primordiale gil bly
diep-versonke in my ongekarteerde hart

die heilspellende soeke
hou nie op om binne my borskas te vibreer

die trillings laat my speeksel
in my kieste opdam

die begeerte vir glorieryke seges
bly die bloed wild en wakker uitpêrel soos kwiksilwer

ek is nie jammer dat ek voel begeer en reageer nie
hierdie gedig kan my hart genadeloos vir die wêreld oopspalk

klou

 verbete klou ek 

styf vas

aan 

die steierwerk

van

jou soene

hoekom kom jy nie nader nie?

my spiere is in die pad
die stopstrate is in die pad

my ribbekas is in die pad

die definisies is in die pad

my oë is in die pad

die ratstok is in die pad

my hart is in die pad

die geheue is in die pad

my self-beeld is in die pad

die woorde is in die pad

my weersin in teleurstelling is in die pad

die voorouers is in die pad

my verbeelding is in die pad

die begeerte is in die pad

Lied van die vroue

     Vir my mede-musici, Rea & Bea

     Voorgedra tydens konsert vir stem, viool en klavier op Vroue-dag

     9 Augustus

ons bly loop op die aarde
al is die elemente ongenaakbaar
hoe hulle die vel verteer
ons pols bly diep en sterk
ons wilskrag is onverskrokke
in die stryd teen die skaamte
teen die vrees
teen die vlees
en
teen die donker

die pols van ons voete
gee die aarde rede om te glimlag
ons blaas ons asems oor die pieke van berge
en raak net-net aan die bevryding wat
die kleur van ons bloed elke dag beloof

ons koppe dans oor die duiselige afgrond van die uitdagings
maar ons weet van vasbyt en deurdruk
dit is die hoop en droom van die vrou wat
die gemoed laat bly uitstyg

aha die kuns is waaragtig om
die liefde
die lig
die lag
en die liggaam
met oorgawe te vertrou
dit sal ons vroueskap versterk en
die sterre sal deur ons selle breek

ons moet bly sing in ons wakker en in ons slaap
die smagting sal bedaar
en ons oë sal vanself na die son toe draai
ons stemme sal oprys deur die stilte en die geraas
en almal sal ons hoor!

beskuldig ons van self-vertroue
ons gee nie om
gooi die klokke weg
want ons tonge is die nuwe sekondewyser
pak weg die woordeboeke
want ons hande is aangestel as die nuwe vertalers

dit is nou die tyd om te vlieg
verder en meer volhoubaar as die mees manjifieke voëls
dit is nou die tyd vir vryheid en vrede
wat deur alle vroulikheid sal vuur
ons sal uiteindelik ons waarde op
die kruine van golwe sien feesvier!

Be

Be

The

Most

Beautiful

Breather

Today

no time

no time to write poetry

no time to get depressed

no time to die

die fokn relentlessness
van survival

dig-druppels

elke dag word my hande hergebore

met die saad van 'n oneindigende veld

van gebare

*

die kuns van die kleine

is die strewe werd:

een klein tree

is die begin van

die duisend-myl pelgrimstog

*

hier met die woorde

so digby my

voel ek so tuis en geanker

deel van genesing lê 

in taal

*

speel spel

spul spaander

spat spalk

spoel spoeg

spuit sprei

sproei spog 

spruit

die woordspieëlings    

*

drup-drup die dig-druppels

watter grond 

gaan hulle natlei 

vandag?

*

uit die traankliere van die druppelinge

 - motreën - 

die stil ekstase van 

seëninge

stukkies

wanneer ek jou sien
blom my oë artisjokke

*

ek skree onder die water

die name van

my ongebore gedigte

*

drome bloei 

soos shweshwe mandalas 

uit haar tempels

*

die bome skud 

hulle koppe vir die wind

*

die gedig karteer haarself 

oor die lengtegraad 

van die ritme

en die breedtegraad 

van die rym

*

die tande byt die naels 

die lyf soek alewig vasbytplek

in hierdie wankelrige bestaan

streel en dekodeer

streel die papier

tot in die hart van die hoendervleis

al is dit al wat my potlood vanaand doen

*

watter elegante aksie is skryf

fyn aanmekaarwewing van woorde

om die draadwerk van die hart

te dekodeer

talisman

poetry won't make things better

but it makes things feel better

even if only in this moment

poetry doesn't take away the moods

it definitely doesn't unsay the said things

or unsees the hard looks

it is a bit of a panacea

a lovely soft ball of cotton wool

easing the wound and sheltering it from sight

i do not write this poem to undo anything

maybe to unknot something

 - a tightness

     -  a forgetfulness

 - a mindless habit

maybe my poem is simply a talisman

to tie around my wrist

to sing into my veins

to call the rhythm and beauty

back after the fall

for now lie a little bit

gently stroke the wounds

whisper that i forgive myself

patterns go deep

it is okay to fall into

the same trap many twices thrices over

and over and over

nature is instinct

and habit-forming

but come here to this poem

forget about the habits

 - good or bad - 

writing is a wave that shapes over time

it can not become pernicious

or malicious

there are much too many

pauses and daydreaming 

and blinking and erasing 

and rephrasing in writing for it 

to become an ill intention

a spiteful business

or

a bad habit

write for goodness' sake!

it is one way

to keep myself from falling

if it is not myself i shall keep upright

then let it be my pencil!

ek kies

ek opt nie vir laptop- of foonskerm vanaand

ek kies die reghoekige oppervlak van my skryfboek

geen glurende lig wat my psige en aandag in 

duisend stukke opkerf nie

geen kranksinnige duim

wat breindood tot in die doldrums van bestaan

a

f

s

c

r

o

l

l

nie

geen stywe voorkopfrons 

wat vol inspanning probeer kophou

met al die senutergende stimuli en

    uitspattighede 

  en klaekouse    

          en afshowers

dit is net ek en my potlood

en my 192 bladsy A5 skryfboek

waar dagdroom, planne-beraam,

verbeelding, dankbaarheid,

openhartigheid

en

saligheid uitkrul

nuwe gewoonte vir 2024:

gryp nie die skerm - 

gryp die magtige 

POTLOOD!

stunt-double longe

ek probeer om te skryf terwyl 

ek deur die slym moet asemhaal

dit voel asof al die digkuns

wat dalk kon asemhaal

verpletter word deur

hierdie onfatsoenlike gehoesery

ek voel soos 'n sub-mens

ek haal nie deur longe asem

ek haal asem deur 'n roggelende ondergrond

van swerende slymtonnels

ek loop so verstar en verskrik

in hierdie wêreld

my nek-, rib- en laerugspiere

word so gelouter

hulle het geen benul wat 

pynloosheid en ontspanning beteken nie

ek ploeg deur hierdie donker mensgrond

my gemoed verstar in 

hierdie meedoënlose aftakeling

die roggelende slym-slierte 

is soos tralies waaragter

haar lewe gesluit is

sy het gehoop dat haar beste geweer teen verweer

haar asem sal wees

maar meer en meer

is haar longe oortrek met

kraak-roggel-verstikkende slym

hoe leef 'n mens wanneer

jou asem gyselaar gehou word?

hierdie skryfboekie sal moet instaan vir my longe

my nuwe lewenslyn waardeur

ek my verlangende digtersasem sal blaas

-  my stunt-double longe

kom my digkuns, wees my asem!

straal

wees elegant in my rouheid
wees opreg in my wildheid
wees tevrede met my talent
en staan nooit terug vir die moontlikhede wat
uit my porieë kan straal

laat ons onthou

ons het geen verskoning
die nuwe kleur van elke dag
borduur haarself in die vlae van ons lewens
laat ons onthou om te juig met
ons wapperende kleure wat
tuimel
uit
ons monde
en arms

klein en groot

my kleinlywige bestaan op
hierdie groot aarde!

my groothartige gemoed in
hierdie kleinlywige lewe!

soos ‘n nartjie

ek wil 'n gedig skryf
wat so maklik skil soos 'n nartjie
'n rympie wat gemaklik en tuis
in die mond lê soos die glimlaggende lyfie
van 'n nartjieskyfie
'n vers wat glimmer soos die sitrus-barnsteen
in die son van jou oë

sonleser en blare-digter

die son van jou oë
straal deur my gedig
die verse fotosinteer en golf
suurstof na jou longe

die gawe is wedersyds:
sonleser
en
blare-digter

dit is al wat ons vandag benodig:
son en gedigte

nou ja

If you were to collect the DNA contained in a single cell and stretch it out, it would be over 2 metres.

If you put the DNA molecules in your body end to end, the DNA would reach from the earth to the Sun and back over 600 times

- Snippet of information seen at the Hermanus Botanical Society's Fynbos Festival (this year's theme: Patterns in Nature)

nou ja, as dit die feite is

moenie 

ooit 

vir my sê

dat ek nie 

die sterre kan bereik nie!

kom binne Digters

geen ander gedig as hierdie
kan geskryf word
deur my
op 23 september:

hierdie windgevoel
sal homself vaagweg herhaal
iewers in
die toekoms

geen vat aan ons emosies
kry ons werklik nie –
swiep soos spreeus teen
die lig van ons droom-oog-staar

ons maak te veel sin –
dialoog, besigheid, klasgee
advertensies, storie-en-grappie-vertel
vereis begrip en samehang

maar kom binne Digters –

ons het nodig dat die kontrapuntale inkantasies van
julle weldeurdagte,
fyngeweefde en sekuur-geweegde on-sin
ons sinne omverwerp

koggelmander soek homself in die ball basket

magistraat! roep ek uit toe 

ek die engelse vertaling vir koggelmander

op google soek

nee, nee, NEEEEEE!

hoe kan dit 'n ball basket wees?

ja, ja, JAAAA! 

blikbrein kan nie dit altyd regkry!

Nyad

as Diana Nyad op 64 vir
53 ure lank kon swem oor

177 kilometers in
die donker en wilde oseaan
dan kan ek vir 'n skamele uur lank sit en digkuns skryf
deur die waters van my selfvertroue en verbeelding
sal ek swem

fokkit dink daaraan
53 ure
nie slaap
nie eet
net swem

tog, dink ek wat Nyad gedoen het

is baie meer moontlik
as sit en skryf vir 53 ure lank

mens is nader aan vis-wees
as aan sit-en-skrywer-wees
swem, skop, vorentoe beur is
veel meer natuurlik as
sit en skryf
- wat 'n krampagtige, verwronge posisie om
in te leef en te oorleef!

swem, lara, swem!

wie sien die einde van die huil raak?

ek onthou helder die oomblik wanneer ek begin huil

maar die oomblik wanneer die huil ophou

merk ek nie eens op nie

dis asof die huil met soveel aankondiging arriveer

en haarself opsweep tot in 

die klimaktika van die weenklaag

en dan met soveel geruislose intuimeling in 

die sug en die floute 

net so ongesiens spore maak

hier sit sy voor my!

ek skink vir my hottjoklit 

in twee van my fraaiste porseleinkoppies

een vir my en een vir die Groot Gedig

sy het besluit om 'n draai te kom gooi

ek kan dit nie glo - 

hier sit sy voor my 

en sluk my soet en warm drankie

af met haar mooie keel

ons gesels so beleefd en 

gemoedelik met mekaar

 

ek knyp myself

ek hoor haar stem so helder!

sy komplimenteer die hottjoklit  

ons drink op mekaar 

l'chaim!

en toe spring sy op - 

ek kon haar nie neerpen nie

haar vlugtige vlerke swiep haar weg

al wat van haar oorbly 

is haar stem wat in my ore eggo 

my glimlag glimmer oor die leë koppies

iets blink vang my oog - 

'n klein repie goue stof 

klou aan die rand van haar koppie 

net sag

dis ovulasie-tyd

en my buie is oor die hele plek

die winde steek woeste stoei-gevegte oor 

die see en berge

ek is twee slapies weg van my belangrike vertoning by

die Tuin van Digters

laaste ruk handhaaf ek 'n goeie lus en energie 

maar vandag wil ek net in mekaar vou

so simpel sawwerige sensasie in die lyf

ek het nie sprankel nie

ek het funksionele energie

maar nie veel energie om aan my verskyning in Wellington te dink nie

noem dit maar-self-preservation

before the big high comes a big low

ek ken die ding al

bly net sag asem

sag dink

sag smile

wees sag sag

sag tot 

in my murg

demomentise

the buddhists teach us a valuable lesson
about living in the moment

but sometimes it is good not to be living so in the moment
it is also quite fine to step outside of the moment
get distance
get perspective
it is not even necessary to make a moment of every moment
continuously right there in the heart of the moment
can make one volatile manic reactive

yes, it is oraait to step outside of the moment
it is even better to dissolve the moment

uhm, can one sit and write a poem in a non-moment?
yes, sure
begin by 

demomentising 

this moment

     ah, the relief

         to live in the unmoment!

in die maag van jou ongemak

vir diegene wie 'n meerderwaardigheidskompleks het
as dit kom by die skryf van die digkuns:

wanneer jy een of meer van my gedigte ooit raakloop

mag ek in daai oomblik in 

die maag van jou ongemak kom nes maak

sometimes

sometimes reading poetry

is like unexpectedly seeing the

graceless cracks on someone's heels

why write poetry?

to write poetry is a way

to gauge

to remember

to express

to observe

to breathe

to describe

to elaborate

to imaginate

to keep in and out of mischief

to be present in oneself

to be present in ones environment

to be open and receptive

to be creative

to be still whilst making unheard inner noises haha!

to laugh at oneself

to play with words

to bend ones brain

to use time

to practice and enhance language

to make holding a pen enticing

to expand eccentrically

to create new colours

to wonder and be curious

to keep learning

to make opposites rhyme

to strengthen one's whimsical muscle

to gift someone

to shape ones voice

to traverse across the empty space

to feel gratitude

to remember

the life rafts are always ready

it is the good intention of

the linguistic gods

that the rafts have thrown

anchor in

my drafts -

drafts waiting completion

but still hanging

- eagerly and patiently -

as life rafts

in my blog post files