alleen

ek ontdek hierdie gedig wat ek vandag, 31 Oktober, twee jaar terug geskryf het oor my pa, Louis <<<

die dag wanneer jy uit jou vader

se eie mond hoor hoe alleen hy voel

dan breek die spier in hou hart

soos splinters van 'n deurgekapte boom

ek voel hoe die woord ‘alleen’ deur my ore sny

ek is ver van hom

wat kan ek doen?
ek is ver
tog kan ek probeer om meer te gaan aanklop
maar dit gaan nie die alleen weg vat nie

daar draai ‘n stywe knoop in my keel

moet ek hom jammer kry

moet ek hom meer bel

meer sms

‘n boek pos

of bottels konfyt aanstuur?

niks sal die alleen wegvat nie

hy is alleen

punt

hy smag vir die saamwees van mense

die mense wat op sy grond trap

wat opinies het

wat dit uiter

wat hom maak lag

wat hom die moer in maak

wat hom na mense toe laat aantrek

en wat hulle net so kan afstoot

hierdie pa van my

hoe gaan hy daai alleenheid kan hanteer

in sy groot jas sit hy agter boeke

knus ingedruk tussen sy agt kussings en swart kombers

die drie worshonde is sy geselskap

so ook sy bome

sy orgidieë

sy mure

sy kenwood

sy mikrogolf vul al die alleen-spasies

stu hy homself teen die wit mure van sy huis

staan regop

huil

en skree

en lag

en maak die deure oop

bevry jou siel

praat hardop
sit maria callas full-blast
vir die hele neighbourhood om te hoor

praat met ander

bel

verf op jou skilderdoeke

tob maar asseblief nie te veel

kuier

haal asem

diep

in en

uit

en voel almal voor en na jou in die lug al om jou

jy is nie alleen

jy het die voor-en na-vaderse geeste wat jou besoek

vermaak hulle met jou fisika

met jou spiekragtigheid

met die volkleurigheid van jou bloed

gooi hulle met die skreeu van jou stem

die bulder van jou bors

EK IS NIE ALLEEN NIE!