geloof van die poësie

terwyl die oggende hul koffie drink

raak my hart aan't palpiteer met die afwagting van

die koms van die Groot Gedig

terwyl babas huil en mense doeke omdraai

tob ek oor die volgende lyn van

digkuns wat ek gaan skryf

terwyl mense die wêreldstreke wil oorneem

kook ek die woorde in my pot tot

in die essensie van die sin daarvan

terwyl kinders in skoolbanke kriewel

leer ek myself om

van hierdie beperkte woordeskat stukkies kuns te maak

terwyl die riool hard pomp aan die wêreld se kak

sif ek deur my eie kak opsoek na die goue lyn wat

my met die sentrum van die kreatiewe gode sal verbind

terwyl die wêreld se lug en grondweë verstrik raak deur wiel, vlerk en rook

ontknoop ek my eie strikke om helderdenkend tot by

die vibrerende bron te kom van die mooiste metafoor

terwyl mense die aand toeryg met diep slapende asems

vou ek my skedel en hartsvlees styf om 

die geloof van die poësie