vang die kleinste wind

van klei tot klip

water tot vuur

olywe tot appels

kaal tot kostuum

fluister tot skreeu

spring tot lê

van hier tot daar

vat die digkuns my

waarheen sal dit my nog na lei?

watter noodsaak het die interne woord?

wat moet gesê word?

wat moet gevoel word?

wat moet uitgedruk word?

wat is nodig,

waarlik nodig,

om keel

  asem

en lyf

te kry?

die drama van die digkuns wil gehoor word

dit is die doel daarvan

dit is onvoorwaardelik nood-dig

‘n onvervangbare deel van menswees

die uitdruklike vertolking van die hart

hierdie vlag is nie klein en

waai nie flou en half-mas nie

hierdie vlag vang die kleinste wind

en wapper met een helse gebaar op die horison

die bloed sit so na aan die keelwand

so vlak onder die vel

so warm in die oogbal

so vol in die hart

hoe kan 'n mens nou onoortuig leef en uitdruk

as die bloed die heeltyd pols

en elke dag nie vra om jou aan die lewe te hou nie

maar dit eenvoudig net doen

ek moet nie vergeet nie:

skryf na aan die bloed

na aan die klop

na aan die hart

na aan die vlees

want dit alles

suis en dreun met soveel hartstogtelike lewe

dat, waaragtig, ‘n onoortuigde lewe

'n onwillige hart

'n lafhartige gees

en 'n lui lyf

net nie die antwoord is op

die wonderlike rite van asemhaling nie